Ο Φόβος και ο Τρόμος των ημερών μας

   Την στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο (16/11/2015), ο κόσμος είναι μαγκωμένος. Μπαράζ τρομοκρατικών επιθέσεων έχουν λάβει από τις 13/11/2015 χώρα στο Παρίσι, σκορπώντας τον θάνατο, με πάνω από 200 θύματα και δεκάδες βαριά τραυματίες. Την ευθύνη των δράσεων αυτών, αλλά και άλλων αντίστοιχων ενεργειών σε πόλεις της Μέσης Ανατολής, ανέλαβε το Ισλαμικό Κράτος (ISIS). Αμέσως μετά το συμβάν, ανείπωτη θλίψη και φόβος έχει απλωθεί στην ευρωπαϊκή επικράτεια: σχεδόν κανείς δεν νιώθει ασφαλής. Όλοι οι απλοί πολίτες ζουν με τον φόβο του θανάτου πάνω από το κεφάλι τους, αντάμα με την μιζέρια της φτωχοποίησης, της ήσυχης βίας που λέγεται ανεργία, της συνεχούς αύξησης της επιτήρησης των ζωών μας, της αστυνομοκρατίας τους στυγνούς εκβιασμούς των κυβερνώντων. Μόνο οι πολιτικές ηγεσίες και οι εντολοδόχοι  τους διεθνούς κεφαλαίου μπορούν και δίνουν παραστάσεις στις Βερσαλλίες και αλλού,  χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα. Όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι, όταν κλαίνε και βουρκώνουν, εκφράζουν την συντριβή τους μπρος στον τρόμο   που βίωσαν αθώοι άνθρωποι στην Γαλλία, αλλά και για τον ευτελισμό της ύπαρξης που υφίστανται οι πρόσφυγες με τις κακουχίες και τα βάσανα στα οποία υπόκεινται από τους αιμοσταγείς τζιχαντιστές αλλά και τους δικούς μας φασίστες. Οι απόγονοι του ναζισμού και των κρεματορίων της ντροπής γελούν χαιρέκακα μπρος στα γεγονότα των ημερών: πόσοι δεν είναι εκείνοι που άθελά τους πέφτουν στην παγίδα του ρατσιστικού λόγου, της ρητορείας του μίσους και της διαίρεσης των εργαζόμενων μαζών σε στρατόπεδα με βάση την φυλετική καταγωγή; Πόσοι σήμερα δεν βαφτίσουν τις προσφυγικές ροές «ομάδες τζιχαντιστών»;

   Με τον τίτλο που διαλέξαμε για το κείμενό μας, ουσιαστικά κάνουμε μια συνειρμική σύνδεση με το πολύ μεγάλο και σπουδαίο φιλοσοφικό έργο του Σαίρεν Κίκεγκωρ «Φόβος και Τρόμος». Σε αυτό, ο Δανός φιλόσοφος και θεολόγος μας μιλάει για τον Αβραάμ και προσπαθεί να αιτιολογήσει την επιλογή του να θυσιάσει τον μοναδικό του γιο, Ισαάκ, κατ’ εντολή του θεού στον οποίο πίστευε. Έργο επηρεασμένο από τα προσωπικά βιώματα του συγγραφέα, και ειδικότερα από τον αποτυχημένο αρραβώνα του με την γυναίκα που αποτέλεσε την Μούσα του, προσπαθεί να μας περάσει πολλά και ενδιαφέροντα μηνύματα, μέσα από πολύ γλαφυρές διηγήσεις και λεπτές λογικές κατασκευές,  με πολύ όμορφο παράδειγμα την αναφορά στην ιστορία του απραγματοποίητου έρωτα του Τρίτωνα και της Αγνής (για μια πρώτη γεύση σχετικά με την ιστορία αυτή, βλ. http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=11654 )  . Συνολικά, είναι ένα πνευματικό πόνημα που τονίζει την ανωτερότητα της βαθιά προσωπικής επιλογής να υπηρετήσει κάποιος ένα υψηλό ιδανικό, απέναντι τόσο στον στυγνό σολιψισμό του «αισθησιακού ανθρώπου» όσο και στην εξάρτηση από τους γενικούς νόμους και κανόνες του περιγύρου που υποκύπτει ο τραγικός ήρωας. Ο ανθρώπινος τύπος που υμνείται είναι αυτός του «ιππότη της πίστης» ο οποίος έχει συνάψει μια «απόλυτη σχέση με το απόλυτο» επενδύοντας όλη του την ζωή και την προσπάθεια στην «πίστη δυνάμει του παραλόγου», τέτοια που μπορεί να βουτήξει στην δυστυχία, την «απόλυτη παραίτηση» και την περιφρόνηση του κόσμου για να διατηρήσει ζωντανά όλα όσα αγαπά και λατρεύει, για να σώσει την ακεραιότητα του εαυτού του. Με απλά λόγια, έχουμε να κάνουμε με μια αριστοκρατική ηθική που δίνει έμφαση στο ανθρώπινο άγχος του ατόμου που επιλέγει πώς θα ζήσει. Δεν είναι τυχαίο που το έργο αυτό, με όλες τις αντιφάσεις και τις πιθανές αδυναμίες του και ροπές στον θρησκευτικό παραλογισμό, αποτέλεσε ένα βασικό έργο του φιλοσοφικού ρεύματος του υπαρξισμού, του οποίου ο Κίκεγκωρ αποτελεί ιδρυτή.

   Ο φόβος και ο τρόμος, στο συγκεκριμένο έργο, παραπέμπουν περισσότερο στην αγωνία του ανθρώπου για το άγνωστο και το δέος απέναντι στο μεγαλείο που κρύβουν όλα τα σπουδαία πράγματα, ακόμη κι αυτά στα οποία δεν δίνει ο πολύς κόσμος βάση, σύμφωνα πάντα με την οπτική του Δανού φιλοσόφου. Αυτός ο φόβος κι ο τρόμος είναι ευεργετικά στοιχεία και πολύ αναζωογονητικά αισθήματα για τον άνθρωπο, εν αντιθέσει με τον φόβο της απώλειας και τον τρόμο της τυφλής και ανεξέλεγκτης τρομοκρατικής βίας. Δεν παραλύουν, αλλά αντιθέτως κινητοποιούν. Την παράλυση την επιδιώκουν σε χαλεπούς καιρούς οι κρατούντες, ώστε ποτέ κανείς να μην αμφισβητήσει την κυρίαρχη θέση τους και τον εκμεταλλευτικό τους ρόλο στον ρου της ιστορίας. Επιβάλλουν τον φόβο και τον τρόμο όπως ακριβώς τους ξέρουμε.

Οι τζιχαντιστές μακελάρηδες είναι παιδιά της Δύσης ή, για να το θέσουμε καλύτερα, των κυρίαρχων αστικών τάξεων του επονομαζόμενου δυτικού κόσμου. Τρανή απόδειξη για αυτό η παραδοχή του Ολάντ και άλλων πολιτικών αρχηγών ότι κράτη-μέλη της ΕΕ έχουν χρηματοδοτήσει ή χρηματοδοτούν τον ISIS. Με το ένα χέρι προσφερόταν άσυλο στους πρόσφυγες, με σκοπό την εκμετάλλευσή τους ως ευέλικτο, φθηνό εργατικό δυναμικό, όπως στην περίπτωση της Γερμανίας όπου οι ίδιοι οι βιομήχανοι ήταν που απαιτούσαν να γίνει μαζική παροχή ασύλου στους κατατρεγμένους από την Συρία και τις γύρω εμπόλεμες ζώνες, ενώ με το άλλο χέρι οι ιμπεριαλιστές πωλούσαν όπλα στον ISIS για να πέσει το καθεστώς Άσαντ. Τα πάρε-δώσε «δημοκρατικών» χωρών» με τους σφαγείς είναι πλέον παραδεκτό γεγονός (βλ. http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/352562,Oi-polemoi-toys-einai-oi-nekroi-mas-.html  αλλά και  http://www.voltairenet.org/article185178.html )  Έτσι, όμως, εξέθρεψαν ένα νέο τέρας στην θέση αυτού από το οποίο επεδίωκαν να απαλλαχτούν, ούτως ώστε οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της Μέσης Ανατολής να παρθούν με μεγάλη ευκολία από τους… φιλάνθρωπους των ΗΠΑ και ΕΕ.  Επειδή όμως, όπως όταν οι ΗΠΑ ενίσχυαν την Αλ Κάιντα και τους Ταλιμπάν, δημιούργησαν έναν εφιάλτη για τους λαούς όλου του κόσμου, έτσι και σήμερα η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα, όπως θα έλεγε ο Μαρξ. Πλέον, καλούμαστε να «κάνουμε κάτι για αυτό». Οι ειδήσεις και τα αφιερώματα μας παρακινούν να «πολεμήσουμε τον φονταμενταλισμό». Κι αυτό το κάτι, αν εξελιχτούν γρήγορα τα πράγματα ή ακολουθήσει άλλη επίθεση, θα είναι η γενικευμένη στρατιωτική επέμβαση στην Μέση Ανατολή. Ζούμε σε προεόρτια πολέμου. Παράλληλα, η φασιστική ρητορεία διογκώνεται.

   Ποια πρέπει να είναι η στάση όλων των προοδευτικών και ριζοσπαστών ανθρώπων απέναντι στις εξελίξεις που σχεδιάζονται; Είναι η παραίτηση και η πραγματιστική υποταγή στον «ένα και μοναδικό δρόμο» της παρακμής και της βαρβαρότητας; Προφανώς δεν πρόκειται να δώσουμε μια τέτοια απάντηση. Ποια είναι όμως η απάντηση; Οι κυρίαρχοι παίζουν το παιχνίδι τους, που ονομάζεται πόλεμος, με κούκλες τους ανθρώπους, έχοντας στόχο τον πλούτο των λαών της Μέσης Ανατολής. Πρέπει να θυμηθούμε τα λόγια του Φραγκλίνου: Όσοι δέχονται να θυσιάσουν στοιχειώδεις ελευθερίες στο όνομα της ασφάλειας, δεν αξίζουν ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια... Δεν πρέπει να παραδώσουμε τις ελευθερίες μας σε όσους μας τρομοκρατούν με τις βόμβες και τα κανάλια τους και δεν πρέπει να αφήσουμε το ρατσιστικό δηλητήριο να ποτίσει τις φλέβες μας: αυτό επιδιώκουν τα διεθνή κοράκια. Γίνεται κάθε δυνατή προσπάθεια πόλωσης μεταξύ «καλής» Δύσης και «κακής» Ανατολής. Όλοι οι άνθρωποι, όμως, είναι αδέρφια που τους ενώνουν οι κοινές τους ανάγκες. Αυτό που πρέπει να καταδικάσουμε όλοι είναι ο τρόμος και η προπαγάνδα πολέμου που χωρίζει τους λαούς σε στρατόπεδα και τους βάζουν να μισούνται κατά παραγγελία, όπως και κάθε μορφή προβοκάτσιας που χρησιμοποιείται για να δικαιολογηθεί το μοίρασμα του κόσμου από λίγους. Ο μόνος τρόπος να είμαστε πραγματικά ασφαλείς είναι η ειρήνη μεταξύ των λαών: ο πόλεμος των μεγάλων οικονομικών κέντρων για το μοίρασμα του κόσμου είναι οι νεκροί μας. Και αυτή η ειρήνη μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από τον διεθνισμό, την συνεπή στάση αλληλεγγύης και συνεννόησης των λαών και της συσπείρωσής τους πάνω σε ταξική βάση ενάντια στον ένα και μοναδικό εχθρό τους, που έχει όνομα: Ιμπεριαλισμός.

   Ο αγώνας αυτός είναι ο μόνος δίκαιος, ο μόνος πόλεμος που μπορεί να δώσει τέλος σε όλους τους πολέμους. Μπορούμε σίγουρα να το πετύχουμε αυτό; Θα δώσουμε την απάντηση στον Κίκεγκωρ με ένα απόσπασμα από το «Φόβος και Τρόμος»: « Αν ο άνθρωπος που θέλει να δράσει πρόκειται να κριθεί από το αποτέλεσμα, δεν θα ριχτεί ποτέ στην δράση. Μπορεί το αποτέλεσμα να γεμίζει όλο τον κόσμο χαρά, ο ήρωας όμως δεν ξέρει τίποτε για αυτό. Γιατί το αποτέλεσμα το μαθαίνει μετά την πλήρη ολοκλήρωση. Και δεν έγινε ήρωας για αυτό: ήρωας υπήρξε επειδή άρχισε». Έτσι, δίχως να ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, οφείλουμε να πολεμήσουμε οργανωμένα ενάντια στο μακέλεμα των λαών και ένα τρίπτυχο να ενώνει όλο το ανθρώπινο γένος:

ΨΩΜΙ: κανένας να μην πεθαίνει ή να εξευτελίζεται μπρος στην πείνα

ΠΑΙΔΕΙΑ: για να μην ζει κανείς μέσα στο σκοτάδι

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: γνώση της αναγκαιότητας και συνείδηση των δεσμών που μας κρατάνε σκλάβους. Τότε πια δεν είμαστε σκλάβοι, αλλά επαναστατημένοι άνθρωποι που θα αλλάξουν τον κόσμο!

~Οδυσσέας Διαμάντης

ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

   Μια τραγωδία ασύλληπτου μεγέθους είναι το έργο που είναι sold out στο θέατρο του κόσμου. Ένα  jihad , ένας ιερός πόλεμος εναντίον του πολιτισμένου κόσμου έχει ξεκινήσει από το ισλαμικό κράτος, όχι τώρα αλλά εδώ και πολύ καιρό. Οι εκτελέσεις αθώων ανθρώπων από ισλαμιστές σ όλο τον κόσμο, ο πόλεμος στην Συρία κι άλλα τέτοια περιστατικά είναι ο λόγος που η Ευρώπη και η Αμερική, ο δυτικός κόσμος σύσσωμος, πρέπει να κινητοποιηθούν.
   Οπισθοδρομικοί φανατικοί μουσουλμάνοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να ξυπνήσουν τον κοιμισμένο για χρόνια γίγαντα που ονομάζεται Ευρώπη. Ενώ η Ρωσία κιόλας πήρε θέση κατά του Ισλαμικού Κράτους, η Ευρώπη που έμενε στωική αναγκάζεται να ξυπνήσει. Μια νέα σταυροφορία είναι στα σκαριά.
   Η νέα τραγωδία με επίκεντρο την καρδιά της Γαλλίας ξυπνά σκέψεις. Που έχει γίνει το λάθος; Από πού εισβάλουν οι τζιχαντιστές εις την γηραιά ήπειρο; Είναι το λάθος θρησκευτικό, φυλετικό, ηθικό ή πολιτισμικό; Πρέπει να δοθούν απαντήσεις και λύσεις.
   Πρώτα απ’ όλα, είναι αναμφίβολο ότι η συνοριοφυλακή της Ευρώπης βρίσκεται αποχαυνωμένη αφού γονατίστηκε από τις πολιτικές και οικονομικές συγκυρίες. Η Ελλάς βρίσκεται μόνη απέναντί στα κύματα προσφύγων και λαθραίων που έρχονται από ανατολής. Δυστυχώς μαζί με τους πρόσφυγες εισρέουν και κακοποιά στοιχεία στην Ευρώπη και η αντιμετώπιση αυτών είναι πανευρωπαϊκό ζήτημα. Πρέπει να θωρακίσουμε τα σύνορα και να απαιτήσουμε πλέον την ανέγερση κέντρων ταυτοποίησης προσφύγων στην Τουρκία μέσα στο τουρκικό έδαφος με Ευρωπαϊκό προσωπικό. Ούτε βήμα πίσω! Το Αιγαίο είναι κατ’ επιλογήν νεκροταφείο. Η Ευρώπη έχει μεγάλη ευθύνη και πρέπει να βοηθήσει να λύσουμε όλα αυτά με ένα απλό τρόπο. Αν οικοδομήσουμε σωστά δεν θα φοβόμαστε ούτε ότι οι πρόσφυγες θα χάνουν αδίκως τις ζωές τους, ούτε ότι είμαστε η «ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ».
   Πέρα από το προφανές, προκύπτει ένα καθαρά ηθικό ζήτημα που έχει να κάνει με τους πρόσφυγες αυτούς καθ’ αυτούς. Είναι σεβαστό και αυτονόητο να προσπαθούν να σωθούν από την λαίλαπα του πολέμου γυναίκες και παιδιά. Το περίεργο είναι ότι όλοι εγκαταλείπουν την Συρία. Ως Έλληνας δε κατανοώ το αντιπατριωτικό φρόνημα του συριακού λαού. Πολλοί καταγγέλλουν στα social media πως είναι φαιδροί αυτοί που κατηγορούν και τους πρόσφυγες. Ε… συγνώμη αυτοί που τρέχουν από τους τζιχαντιστές, δεν είναι αυτοί που έπρεπε να τους πολεμούν για να μην καταλάβουν την χώρα τους; Με ποιο δικαίωμα ζητούν την προστασία μας αυτοί που οφείλονται κατά κόρον για την απειλή την ίδια. Οι κούρδοι που έχουν δώσει το αίμα τους εκεί κάτω είναι λιγότερο άνθρωποι από αυτούς;
   Έχοντας φίλους μουσουλμάνους καθώς τυγχάνει να σπουδάζω στην Αμερική, την χώρα που χωρά τους πάντες, ξέρω την θέση τους ως προς τα γεγονότα των παρισίων. Η πλειοψηφία των μουσουλμάνων καταδικάζουν την επίθεση αυτή καθώς όπως ΟΡΘΑ λένε καμία θρησκεία δεν ζητά να σκοτώνεις ανθρώπους. Το θέμα δεν είναι θρησκευτικό, το θέμα είναι καθαρά πολιτικό και προϊόν μιας ήδη αποτυχημένης επαναστάσεως που έχει ως στόχο την εγκαθίδρυση μιας νέας «Μηδικής Αυτοκρατορίας».
   Σκέψη λοιπόν για τα «νοεμβριανά των παρισίων». We pray for Paris! Και προσευχόμεθα και για όλες τις χώρε θύματα του τραμπουκισμού των εξτρεμιστών. Ας καλέσουμε όλοι την Ευρώπη να βοηθήσει το έθνος μας που φιλάει τα σύνορα της. Όλοι ενεργά και έμπρακτα, αρωγοί στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας.

~Δημοσθένης Νικολακόπουλος