Ο Φόβος και ο Τρόμος των ημερών μας

   Την στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο (16/11/2015), ο κόσμος είναι μαγκωμένος. Μπαράζ τρομοκρατικών επιθέσεων έχουν λάβει από τις 13/11/2015 χώρα στο Παρίσι, σκορπώντας τον θάνατο, με πάνω από 200 θύματα και δεκάδες βαριά τραυματίες. Την ευθύνη των δράσεων αυτών, αλλά και άλλων αντίστοιχων ενεργειών σε πόλεις της Μέσης Ανατολής, ανέλαβε το Ισλαμικό Κράτος (ISIS). Αμέσως μετά το συμβάν, ανείπωτη θλίψη και φόβος έχει απλωθεί στην ευρωπαϊκή επικράτεια: σχεδόν κανείς δεν νιώθει ασφαλής. Όλοι οι απλοί πολίτες ζουν με τον φόβο του θανάτου πάνω από το κεφάλι τους, αντάμα με την μιζέρια της φτωχοποίησης, της ήσυχης βίας που λέγεται ανεργία, της συνεχούς αύξησης της επιτήρησης των ζωών μας, της αστυνομοκρατίας τους στυγνούς εκβιασμούς των κυβερνώντων. Μόνο οι πολιτικές ηγεσίες και οι εντολοδόχοι  τους διεθνούς κεφαλαίου μπορούν και δίνουν παραστάσεις στις Βερσαλλίες και αλλού,  χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα. Όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι, όταν κλαίνε και βουρκώνουν, εκφράζουν την συντριβή τους μπρος στον τρόμο   που βίωσαν αθώοι άνθρωποι στην Γαλλία, αλλά και για τον ευτελισμό της ύπαρξης που υφίστανται οι πρόσφυγες με τις κακουχίες και τα βάσανα στα οποία υπόκεινται από τους αιμοσταγείς τζιχαντιστές αλλά και τους δικούς μας φασίστες. Οι απόγονοι του ναζισμού και των κρεματορίων της ντροπής γελούν χαιρέκακα μπρος στα γεγονότα των ημερών: πόσοι δεν είναι εκείνοι που άθελά τους πέφτουν στην παγίδα του ρατσιστικού λόγου, της ρητορείας του μίσους και της διαίρεσης των εργαζόμενων μαζών σε στρατόπεδα με βάση την φυλετική καταγωγή; Πόσοι σήμερα δεν βαφτίσουν τις προσφυγικές ροές «ομάδες τζιχαντιστών»;

   Με τον τίτλο που διαλέξαμε για το κείμενό μας, ουσιαστικά κάνουμε μια συνειρμική σύνδεση με το πολύ μεγάλο και σπουδαίο φιλοσοφικό έργο του Σαίρεν Κίκεγκωρ «Φόβος και Τρόμος». Σε αυτό, ο Δανός φιλόσοφος και θεολόγος μας μιλάει για τον Αβραάμ και προσπαθεί να αιτιολογήσει την επιλογή του να θυσιάσει τον μοναδικό του γιο, Ισαάκ, κατ’ εντολή του θεού στον οποίο πίστευε. Έργο επηρεασμένο από τα προσωπικά βιώματα του συγγραφέα, και ειδικότερα από τον αποτυχημένο αρραβώνα του με την γυναίκα που αποτέλεσε την Μούσα του, προσπαθεί να μας περάσει πολλά και ενδιαφέροντα μηνύματα, μέσα από πολύ γλαφυρές διηγήσεις και λεπτές λογικές κατασκευές,  με πολύ όμορφο παράδειγμα την αναφορά στην ιστορία του απραγματοποίητου έρωτα του Τρίτωνα και της Αγνής (για μια πρώτη γεύση σχετικά με την ιστορία αυτή, βλ. http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=11654 )  . Συνολικά, είναι ένα πνευματικό πόνημα που τονίζει την ανωτερότητα της βαθιά προσωπικής επιλογής να υπηρετήσει κάποιος ένα υψηλό ιδανικό, απέναντι τόσο στον στυγνό σολιψισμό του «αισθησιακού ανθρώπου» όσο και στην εξάρτηση από τους γενικούς νόμους και κανόνες του περιγύρου που υποκύπτει ο τραγικός ήρωας. Ο ανθρώπινος τύπος που υμνείται είναι αυτός του «ιππότη της πίστης» ο οποίος έχει συνάψει μια «απόλυτη σχέση με το απόλυτο» επενδύοντας όλη του την ζωή και την προσπάθεια στην «πίστη δυνάμει του παραλόγου», τέτοια που μπορεί να βουτήξει στην δυστυχία, την «απόλυτη παραίτηση» και την περιφρόνηση του κόσμου για να διατηρήσει ζωντανά όλα όσα αγαπά και λατρεύει, για να σώσει την ακεραιότητα του εαυτού του. Με απλά λόγια, έχουμε να κάνουμε με μια αριστοκρατική ηθική που δίνει έμφαση στο ανθρώπινο άγχος του ατόμου που επιλέγει πώς θα ζήσει. Δεν είναι τυχαίο που το έργο αυτό, με όλες τις αντιφάσεις και τις πιθανές αδυναμίες του και ροπές στον θρησκευτικό παραλογισμό, αποτέλεσε ένα βασικό έργο του φιλοσοφικού ρεύματος του υπαρξισμού, του οποίου ο Κίκεγκωρ αποτελεί ιδρυτή.

   Ο φόβος και ο τρόμος, στο συγκεκριμένο έργο, παραπέμπουν περισσότερο στην αγωνία του ανθρώπου για το άγνωστο και το δέος απέναντι στο μεγαλείο που κρύβουν όλα τα σπουδαία πράγματα, ακόμη κι αυτά στα οποία δεν δίνει ο πολύς κόσμος βάση, σύμφωνα πάντα με την οπτική του Δανού φιλοσόφου. Αυτός ο φόβος κι ο τρόμος είναι ευεργετικά στοιχεία και πολύ αναζωογονητικά αισθήματα για τον άνθρωπο, εν αντιθέσει με τον φόβο της απώλειας και τον τρόμο της τυφλής και ανεξέλεγκτης τρομοκρατικής βίας. Δεν παραλύουν, αλλά αντιθέτως κινητοποιούν. Την παράλυση την επιδιώκουν σε χαλεπούς καιρούς οι κρατούντες, ώστε ποτέ κανείς να μην αμφισβητήσει την κυρίαρχη θέση τους και τον εκμεταλλευτικό τους ρόλο στον ρου της ιστορίας. Επιβάλλουν τον φόβο και τον τρόμο όπως ακριβώς τους ξέρουμε.

Οι τζιχαντιστές μακελάρηδες είναι παιδιά της Δύσης ή, για να το θέσουμε καλύτερα, των κυρίαρχων αστικών τάξεων του επονομαζόμενου δυτικού κόσμου. Τρανή απόδειξη για αυτό η παραδοχή του Ολάντ και άλλων πολιτικών αρχηγών ότι κράτη-μέλη της ΕΕ έχουν χρηματοδοτήσει ή χρηματοδοτούν τον ISIS. Με το ένα χέρι προσφερόταν άσυλο στους πρόσφυγες, με σκοπό την εκμετάλλευσή τους ως ευέλικτο, φθηνό εργατικό δυναμικό, όπως στην περίπτωση της Γερμανίας όπου οι ίδιοι οι βιομήχανοι ήταν που απαιτούσαν να γίνει μαζική παροχή ασύλου στους κατατρεγμένους από την Συρία και τις γύρω εμπόλεμες ζώνες, ενώ με το άλλο χέρι οι ιμπεριαλιστές πωλούσαν όπλα στον ISIS για να πέσει το καθεστώς Άσαντ. Τα πάρε-δώσε «δημοκρατικών» χωρών» με τους σφαγείς είναι πλέον παραδεκτό γεγονός (βλ. http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/352562,Oi-polemoi-toys-einai-oi-nekroi-mas-.html  αλλά και  http://www.voltairenet.org/article185178.html )  Έτσι, όμως, εξέθρεψαν ένα νέο τέρας στην θέση αυτού από το οποίο επεδίωκαν να απαλλαχτούν, ούτως ώστε οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της Μέσης Ανατολής να παρθούν με μεγάλη ευκολία από τους… φιλάνθρωπους των ΗΠΑ και ΕΕ.  Επειδή όμως, όπως όταν οι ΗΠΑ ενίσχυαν την Αλ Κάιντα και τους Ταλιμπάν, δημιούργησαν έναν εφιάλτη για τους λαούς όλου του κόσμου, έτσι και σήμερα η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα, όπως θα έλεγε ο Μαρξ. Πλέον, καλούμαστε να «κάνουμε κάτι για αυτό». Οι ειδήσεις και τα αφιερώματα μας παρακινούν να «πολεμήσουμε τον φονταμενταλισμό». Κι αυτό το κάτι, αν εξελιχτούν γρήγορα τα πράγματα ή ακολουθήσει άλλη επίθεση, θα είναι η γενικευμένη στρατιωτική επέμβαση στην Μέση Ανατολή. Ζούμε σε προεόρτια πολέμου. Παράλληλα, η φασιστική ρητορεία διογκώνεται.

   Ποια πρέπει να είναι η στάση όλων των προοδευτικών και ριζοσπαστών ανθρώπων απέναντι στις εξελίξεις που σχεδιάζονται; Είναι η παραίτηση και η πραγματιστική υποταγή στον «ένα και μοναδικό δρόμο» της παρακμής και της βαρβαρότητας; Προφανώς δεν πρόκειται να δώσουμε μια τέτοια απάντηση. Ποια είναι όμως η απάντηση; Οι κυρίαρχοι παίζουν το παιχνίδι τους, που ονομάζεται πόλεμος, με κούκλες τους ανθρώπους, έχοντας στόχο τον πλούτο των λαών της Μέσης Ανατολής. Πρέπει να θυμηθούμε τα λόγια του Φραγκλίνου: Όσοι δέχονται να θυσιάσουν στοιχειώδεις ελευθερίες στο όνομα της ασφάλειας, δεν αξίζουν ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια... Δεν πρέπει να παραδώσουμε τις ελευθερίες μας σε όσους μας τρομοκρατούν με τις βόμβες και τα κανάλια τους και δεν πρέπει να αφήσουμε το ρατσιστικό δηλητήριο να ποτίσει τις φλέβες μας: αυτό επιδιώκουν τα διεθνή κοράκια. Γίνεται κάθε δυνατή προσπάθεια πόλωσης μεταξύ «καλής» Δύσης και «κακής» Ανατολής. Όλοι οι άνθρωποι, όμως, είναι αδέρφια που τους ενώνουν οι κοινές τους ανάγκες. Αυτό που πρέπει να καταδικάσουμε όλοι είναι ο τρόμος και η προπαγάνδα πολέμου που χωρίζει τους λαούς σε στρατόπεδα και τους βάζουν να μισούνται κατά παραγγελία, όπως και κάθε μορφή προβοκάτσιας που χρησιμοποιείται για να δικαιολογηθεί το μοίρασμα του κόσμου από λίγους. Ο μόνος τρόπος να είμαστε πραγματικά ασφαλείς είναι η ειρήνη μεταξύ των λαών: ο πόλεμος των μεγάλων οικονομικών κέντρων για το μοίρασμα του κόσμου είναι οι νεκροί μας. Και αυτή η ειρήνη μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από τον διεθνισμό, την συνεπή στάση αλληλεγγύης και συνεννόησης των λαών και της συσπείρωσής τους πάνω σε ταξική βάση ενάντια στον ένα και μοναδικό εχθρό τους, που έχει όνομα: Ιμπεριαλισμός.

   Ο αγώνας αυτός είναι ο μόνος δίκαιος, ο μόνος πόλεμος που μπορεί να δώσει τέλος σε όλους τους πολέμους. Μπορούμε σίγουρα να το πετύχουμε αυτό; Θα δώσουμε την απάντηση στον Κίκεγκωρ με ένα απόσπασμα από το «Φόβος και Τρόμος»: « Αν ο άνθρωπος που θέλει να δράσει πρόκειται να κριθεί από το αποτέλεσμα, δεν θα ριχτεί ποτέ στην δράση. Μπορεί το αποτέλεσμα να γεμίζει όλο τον κόσμο χαρά, ο ήρωας όμως δεν ξέρει τίποτε για αυτό. Γιατί το αποτέλεσμα το μαθαίνει μετά την πλήρη ολοκλήρωση. Και δεν έγινε ήρωας για αυτό: ήρωας υπήρξε επειδή άρχισε». Έτσι, δίχως να ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, οφείλουμε να πολεμήσουμε οργανωμένα ενάντια στο μακέλεμα των λαών και ένα τρίπτυχο να ενώνει όλο το ανθρώπινο γένος:

ΨΩΜΙ: κανένας να μην πεθαίνει ή να εξευτελίζεται μπρος στην πείνα

ΠΑΙΔΕΙΑ: για να μην ζει κανείς μέσα στο σκοτάδι

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: γνώση της αναγκαιότητας και συνείδηση των δεσμών που μας κρατάνε σκλάβους. Τότε πια δεν είμαστε σκλάβοι, αλλά επαναστατημένοι άνθρωποι που θα αλλάξουν τον κόσμο!

~Οδυσσέας Διαμάντης

ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

   Μια τραγωδία ασύλληπτου μεγέθους είναι το έργο που είναι sold out στο θέατρο του κόσμου. Ένα  jihad , ένας ιερός πόλεμος εναντίον του πολιτισμένου κόσμου έχει ξεκινήσει από το ισλαμικό κράτος, όχι τώρα αλλά εδώ και πολύ καιρό. Οι εκτελέσεις αθώων ανθρώπων από ισλαμιστές σ όλο τον κόσμο, ο πόλεμος στην Συρία κι άλλα τέτοια περιστατικά είναι ο λόγος που η Ευρώπη και η Αμερική, ο δυτικός κόσμος σύσσωμος, πρέπει να κινητοποιηθούν.
   Οπισθοδρομικοί φανατικοί μουσουλμάνοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να ξυπνήσουν τον κοιμισμένο για χρόνια γίγαντα που ονομάζεται Ευρώπη. Ενώ η Ρωσία κιόλας πήρε θέση κατά του Ισλαμικού Κράτους, η Ευρώπη που έμενε στωική αναγκάζεται να ξυπνήσει. Μια νέα σταυροφορία είναι στα σκαριά.
   Η νέα τραγωδία με επίκεντρο την καρδιά της Γαλλίας ξυπνά σκέψεις. Που έχει γίνει το λάθος; Από πού εισβάλουν οι τζιχαντιστές εις την γηραιά ήπειρο; Είναι το λάθος θρησκευτικό, φυλετικό, ηθικό ή πολιτισμικό; Πρέπει να δοθούν απαντήσεις και λύσεις.
   Πρώτα απ’ όλα, είναι αναμφίβολο ότι η συνοριοφυλακή της Ευρώπης βρίσκεται αποχαυνωμένη αφού γονατίστηκε από τις πολιτικές και οικονομικές συγκυρίες. Η Ελλάς βρίσκεται μόνη απέναντί στα κύματα προσφύγων και λαθραίων που έρχονται από ανατολής. Δυστυχώς μαζί με τους πρόσφυγες εισρέουν και κακοποιά στοιχεία στην Ευρώπη και η αντιμετώπιση αυτών είναι πανευρωπαϊκό ζήτημα. Πρέπει να θωρακίσουμε τα σύνορα και να απαιτήσουμε πλέον την ανέγερση κέντρων ταυτοποίησης προσφύγων στην Τουρκία μέσα στο τουρκικό έδαφος με Ευρωπαϊκό προσωπικό. Ούτε βήμα πίσω! Το Αιγαίο είναι κατ’ επιλογήν νεκροταφείο. Η Ευρώπη έχει μεγάλη ευθύνη και πρέπει να βοηθήσει να λύσουμε όλα αυτά με ένα απλό τρόπο. Αν οικοδομήσουμε σωστά δεν θα φοβόμαστε ούτε ότι οι πρόσφυγες θα χάνουν αδίκως τις ζωές τους, ούτε ότι είμαστε η «ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ».
   Πέρα από το προφανές, προκύπτει ένα καθαρά ηθικό ζήτημα που έχει να κάνει με τους πρόσφυγες αυτούς καθ’ αυτούς. Είναι σεβαστό και αυτονόητο να προσπαθούν να σωθούν από την λαίλαπα του πολέμου γυναίκες και παιδιά. Το περίεργο είναι ότι όλοι εγκαταλείπουν την Συρία. Ως Έλληνας δε κατανοώ το αντιπατριωτικό φρόνημα του συριακού λαού. Πολλοί καταγγέλλουν στα social media πως είναι φαιδροί αυτοί που κατηγορούν και τους πρόσφυγες. Ε… συγνώμη αυτοί που τρέχουν από τους τζιχαντιστές, δεν είναι αυτοί που έπρεπε να τους πολεμούν για να μην καταλάβουν την χώρα τους; Με ποιο δικαίωμα ζητούν την προστασία μας αυτοί που οφείλονται κατά κόρον για την απειλή την ίδια. Οι κούρδοι που έχουν δώσει το αίμα τους εκεί κάτω είναι λιγότερο άνθρωποι από αυτούς;
   Έχοντας φίλους μουσουλμάνους καθώς τυγχάνει να σπουδάζω στην Αμερική, την χώρα που χωρά τους πάντες, ξέρω την θέση τους ως προς τα γεγονότα των παρισίων. Η πλειοψηφία των μουσουλμάνων καταδικάζουν την επίθεση αυτή καθώς όπως ΟΡΘΑ λένε καμία θρησκεία δεν ζητά να σκοτώνεις ανθρώπους. Το θέμα δεν είναι θρησκευτικό, το θέμα είναι καθαρά πολιτικό και προϊόν μιας ήδη αποτυχημένης επαναστάσεως που έχει ως στόχο την εγκαθίδρυση μιας νέας «Μηδικής Αυτοκρατορίας».
   Σκέψη λοιπόν για τα «νοεμβριανά των παρισίων». We pray for Paris! Και προσευχόμεθα και για όλες τις χώρε θύματα του τραμπουκισμού των εξτρεμιστών. Ας καλέσουμε όλοι την Ευρώπη να βοηθήσει το έθνος μας που φιλάει τα σύνορα της. Όλοι ενεργά και έμπρακτα, αρωγοί στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας.

~Δημοσθένης Νικολακόπουλος

"Βαρουφακιάδα"

Μαθαίνουμε στα δελτία ειδήσεων, στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο, το διαδίκτυο για την "Βαρουφακιάδα". Σε τι συνίσταται αυτή, κατά τα ΜΜΕ; Επεξεργασία σχεδίου για έξοδο από την ευρωζώνη, με "plan b" μιας "νέας δραχμής" και χρήση ηλεκτρονικού νομίσματος (IOU) στο πλαίσιο ενός παραλλήλου τραπεζικού συστήματος, αν τυχόν επιβάλλονταν κεφαλαιακοί έλεγχοι από την τρόικα και τους λοιπούς ευρωενωσιακούς μηχανισμούς. Σύμφωνα με την αποκάλυψη του επίμαχου ηχητικού αποσπάσματος από το Official Monetary and Financial Institutions Forum (OMFIF), ο Γιάννης Βαρουφάκης ήδη πριν από την 25η Ιανουαρίου επεξεργαζόταν ένα τέτοιο σχέδιο και είχε ζητήσει την συνδρομή ενός φίλου και συναδέλφου , του James Galbraith, για να υποστηριχτεί το εγχείρημα. Για να γίνει αυτό, σχεδιαζόταν χακάρισμα του λογισμικού του Υπουργείου Οικονομικών. Παράλληλα, στο ηχητικό ντοκουμέντο ο τέως Υπουργός Οικονομικών τονίζει τις -όπως τις χαρακτηρίζει- αντιθέσεις μεταξύ της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και της σημερινής γερμανικής κυβέρνησης με την Γαλλία, υποστηρίζοντας ότι η συμφωνία των 80 δις δεν θα εφαρμοστεί λόγω αυτών των αντιθέσεων και αντικρουόμενων συμφερόντων. Η αντιπολίτευση έχει προχωρήσει σε δύο μηνυτήριες αναφορές (του Απ. Γκλέτσου, προέδρου του κόμματος «Τελεία» και του Π. Γιαννόπουλου, δικηγόρου) με τις οποίες ζητείται η παραπομπή του Γ. Βαρουφάκη στο Ειδικό Δικαστήριο για τους χειρισμούς του το τελευταίο εξάμηνο στη διαπραγμάτευση με τους «εταίρους». Ακόμη, τέσσερις βουλευτές του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης (ΝΔ) απέστειλαν επιστολή προς τον πρόεδρο της Εξεταστικής Επιτροπής για τα μνημόνια , ζητώντας την κλήση για εξέταση του πρώην Υπουργού Οικονομικών Γ. Βαρουφάκη, στον απόηχο των δηλώσεών του. Πραγματικά, τους τελευταίους έξι μήνες ο Γιάννης Βαρουφάκης δεν έχει απομακρυνθεί έστω και για μια στιγμή από τα φώτα της δημοσιότητας. Πάντα υπάρχει κάποιος λόγος ή αφορμή για να απασχολήσει τα ΜΜΕ. Ήδη από τις πρώτες ημέρες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τα ΜΜΕ κάλυπταν μεγάλο μέρος του τηλεοπτικού χρόνου ασχολούμενα με όλα όσα αφορούσαν τον τέως Υπουργό Οικονομικών. Οι αφίξεις με την μηχανή του στην Βουλή, ο "χαλαρός" τρόπος ντυσίματός του για τα ευρωπαϊκά πολιτικά δεδομένα, η φαλάκρα του, τα γεύματα σε εστιατόρια πολυτελείας, ο τρόπος ζωής του, η αγάπη του για ακριβά κρασιά, το εξοχικό του στην Αίγινα, τα βιβλία-μπεστ σέλερ, όλα αυτά και άλλα πολλά δεν παραλείφθηκαν να κυκλοφορήσουν και να ποτίσουν την ελληνική επικαιρότητα. Αντιθέτως, άλλες- μάλλον πιο ουσιώδεις πτυχές της προσωπικότητάς του και της ζωής του- μονάχα πρόσφατα άρχισαν να γίνονται αντικείμενο λόγου, και μάλιστα ιδιαιτέρως επιθετικού. Τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η ενασχόληση του Βαρουφάκη με την θεωρία παιγνίων. Η συγκεκριμένη θεωρία αφορά στην μελέτη των στρατηγικών λήψης απόφασης πάνω στην βάση μαθηματικών μοντέλων σύγκρουσης και συνεργασίας μεταξύ όσων λαμβάνουν μια απόφαση, με ευρεία γκάμα εφαρμογών από τα Οικονομικά μέχρι την Ψυχολογία. Ωστόσο, πολλοί πολιτικοί στα κανάλια παίζοντας με τις λέξεις αναφέρονται σε αυτήν σαν μια θεωρία καταστροφής, σαν κάποιος να "παίζει παιχνίδια σε βάρος της χώρας" προς δημιουργία εντυπώσεων στο φιλοθεάμον κοινό. Έφτασαν μέχρι και γιατροί να προτείνουν για την συμπεριφορά του πως αποτελεί απόρροια "συνδρόμου Ύβρεως", που δεν αναφέρεται στην διεθνή βιβλιογραφία ή κάποιον επίσημο διαγνωστικό οδηγό ψυχικών νοσημάτων. Η "Βαρουφακιάδα", λοιπόν, έχει τουλάχιστον έξι μήνες ζωής. Είναι, όμως, κάτι που αξίζει να μας απασχολεί, με τον τρόπο που μάλιστα υπερπροβάλλεται από διάφορα μέσα ενημέρωσης; Η απάντηση μας είναι σαφώς αρνητική. Οι πολιτικές εξελίξεις στην χώρα είναι τεράστιες και ταχύτατες. Μπαίνουμε στο τρίτο μνημόνιο με "αριστερή υπογραφή" και τεχνικά κλιμάκια (βλ. τρόικα) καταφτάνουν στην Αθήνα προς επίσπευση των διαδικασιών εφαρμογής των σκληρών μέτρων. Το γεγονός ότι τα ΜΜΕ μας οδηγούν στο να ασχολούμαστε με ένα δέντρο αντί για το φλεγόμενο δάσος μόνο μία υπηρεσία προσφέρει: την απόσπαση της προσοχής του κοινού. Ενώ το κοινό ασχολείται με το φόβητρο "της Ελλάδας της δραχμής", που αποτελεί αυτοσκοπό της Αριστερής Πλατφόρμας και ευρωσκεπτικιστικών μεγαλοαστικών κύκλων, ξεχνάει ότι τα μνημόνια είναι εδώ και βασιλεύουν μαζί με τους εφαρμοστικούς νόμους τους. Μπλοκάρεται η σκέψη και μένουν οι εικόνες και οι ανάλογοι αποδιοπομπαίοι τράγοι, για να καθησυχάζονται οι συνειδήσεις και να γίνεται αποδεκτή η συνεχής και σταθερή εξαθλίωση των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, είτε με ευρώ είτε με δραχμή. Για αυτό και εμείς θα πούμε " όχι άλλο κάρβουνο". Κάλο είναι πια να στραφούμε στην ουσία των πολιτικών αποφάσεων και εξελίξεων, ώστε να μπορέσουμε νηφάλια να προχωρήσουμε σε ορθή εκτίμηση των κοινωνικών δυναμικών που ξεπηδάνε. Θα είναι καλό για όλους μας.

~Οδυσσέας Διαμάντης

ΚΥΠΡΟΣ 1974

   Θεώρησα αδύνατο να μην αφιερώσει τίποτα το Merely Political GR στην Κύπρο.Έτσι σκέφτηκα να γράψω δυο κουβέντες αλλά θυμήθηκα το παρακάτω βίντεο, στο οποίο μιλούν οι άνθρωποι που πολέμησαν εκεί. Αν και λίγο παλαιά η παραγωγή παραμένει συγκλονιστική. «Δεν ξεχνάμε». Αφιερωμένο κατ’ αρχάς στους πεσόντας Έλληνας που σπεύσανε προς υπεράσπισης της Μεγαλονήσου κι έπειτα σ’ όλους όσους αγωνίστηκαν.

~Δημοσθένης Νικολακόπουλος.

Περί "Αριστερής Πλατφόρμας"

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, η κεντρική μορφή της λεγόμενης "Αριστερής Πλατφόρμας" του ΣΥΡΙΖΑ, χαρακτηρίστηκε ποικιλοτρόπως αυτές τις μέρες. Κάποιοι τον είπαν ανεύθυνο, άλλοι τρελό, άλλοι ανισόρροπο. Μετά τα 64 "ΟΧΙ" στα προαπαιτούμενα μνημονιακά μέτρα, εκ των οποίων τα 32 από την "Πλατφόρμα", προχώρησε σε δηλώσεις που συζητήθηκαν πολύ. Ο λόγος ήταν η φαινομενική αντιφατικότητα των συγκεκριμένων δηλώσεων. Συγκεκριμένα είχε πει: "στηρίζουμε την κυβέρνηση, δεν ψηφίζουμε τα μνημονιακά μέτρα". Πιο συγκεκριμένα, είχε δηλώσει πως «η κυβέρνηση έχει τη δεδηλωμένη, αλλά αρκετοί βουλευτές όπως κι εγώ δεν θα ψηφίσουμε τα μνημονιακά μέτρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν στηρίζουμε την κυβέρνηση» και για να γίνει απολύτως ξεκάθαρο πρόσθεσε: «Η ενότητα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι διασφαλισμένη απολύτως, όπως είναι απολύτως διασφαλισμένη και η στήριξη στην κυβέρνηση. Στηρίζουμε την κυβέρνηση, δεν ψηφίζουμε τα μνημονιακά μέτρα».
Πράγματι, η πρώτη εντύπωση που αφήνουν αυτές οι δηλώσεις δεν είναι και πολύ ξεκάθαρη. "Τι θέλει να πει εδώ ο ποιητής", ρωτάνε πολλοί. και με το δίκιο τους μάλιστα: πώς από την μια αποκηρύσσει το πρώτο πακέτο με προαπαιτούμενα μνημονιακά μέτρα, όπως οι μειώσεις μισθών-συντάξεων, η αύξηση των φορολογικών συντελεστών σε βασικά καταναλωτικά είδη, η αύξηση των εισφορών για την Υγεία όπως και η φοροληστεία με τον αυξημένο ΦΠΑ σε είδη πρώτης ανάγκης κοκ και από την άλλη να στηρίζει αυτήν την κυβέρνηση; Μάλιστα, αν ρίξει κανείς μια ματιά στην ιστοσελίδα της Αριστερής Πλατφόρμας, την iskra, με το πολεμικό ύφος των κειμένων αυτής της εβδομάδας, θα βρεθεί σε αμηχανία. Είναι η πλατφόρμα αυτή εσωτερική αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ, συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση ή αντιπολιτευόμενη συμπολίτευση;
Η υπάρχουσα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται σε αυτά τα κείμενα ως "εμμονική στο ευρώ" και πως δεν τολμάει να σκεφτεί μια άλλη προοπτική. Ποια είναι η άλλη προοπτική; Αυτή είναι η Ελλάδα της δραχμής. Βασική και απόλυτη προτεραιότητα έχει το νόμισμα. Μάλιστα η προτεινόμενη φόρμουλα είναι: κρατική χρεοκοπία, έξοδος από το ευρώ και δραχμή. Στρέφουν την συζήτηση αποκλειστικά στο νόμισμα και όχι στο πώς είναι σχεδιασμένη η οικονομία και ποιος κάνει όντως κουμάντο. Θεωρείται εκ μέρους της "επαναστατική αλλαγή" η στροφή σε εθνικό νόμισμα ως αυτοσκοπός, αφήνοντας στην άκρη κάθε συζήτηση περί ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και για κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας από τους εργαζόμενους. Παρά τις... μαρξιστικές αναφορές, φαίνεται ότι τέτοιες συζητήσεις μοιάζουν πολυτέλεια για τον συγκεκριμένο χώρο. Βλέποντας ποια γραμμή ακολουθεί η Πλατφόρμα, θα πούμε πως οι δηλώσεις Λαφαζάνη δεν δείχνουν κάποιον που δεν ξέρει τι λέει. Θα λέγαμε ότι είναι διπλωματικές. Καθώς βλέπει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σοσιαλδημοκρατικοποιείται, διαλέγει μια ρητορική τέτοια που να του λύνει τα χέρια. Επιδιώκει να μην κατηγορηθεί ως αυτός που μαζί με κάποιους άλλους έριξαν την "κυβέρνηση της Αριστεράς", ενώ παράλληλα τα επαχθή μέτρα θα περνάνε με τις ψήφους της αντιπολίτευσης. Επιπλέον, κρατάει κόσμο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς εμφανίζεται ως αριστερή εσωτερική αντιπολίτευση που επιδιώκει να "διορθώσει" τον ξεστρατισμένο ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργώντας χιμαιρικές ελπίδες σε κάποιους. Τέλος, σε περίπτωση που οι εσωτερικές αντιθέσεις γίνουν αξεπέραστες, θα αποχωρήσει η Αριστερή Πλατφόρμα... ηρωικά, παρουσιαζόμενη ως ο πραγματικός συνεχιστής των ιδεών του συγκεκριμένου χώρου. Σίγουρα η Αριστερή Πλατφόρμα θέλει να παίξει σημαντικό ρόλο στο πολιτικό σκηνικό σε βάθος χρόνου, πάνω στο νέο δίπολο ευρώ-δραχμή που κατασκευάζεται αυτές τις μέρες. Το συγκεκριμένο δίλημμα θεωρούμε ότι δεν βγάζει κάπου, καθώς και οι δύο δρόμοι, από την στιγμή που δεν αμφισβητούν τον υπάρχον καθεστώς, είναι παγίδα για τις μάζες. Πραγματικός αντίλογος είναι αυτός που θέτει μαζί με την αποχώρηση από την ΕΕ και το ζήτημα της εξουσίας. Πάντως, θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι μέλλει γενέσθαι...

~Οδυσσέας Διαμάντης

Αλέξη, πρέπει να αντέξεις!

  «Ποτέ κανένας Έλληνας πρωθυπουργός στην σύγχρονη ελληνική ιστορία, δεν είχε τέτοια εξουσία», δήλωσε ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς. Και η φράση του αυτή, ισχύει μέχρι κεραίας. Ο Αλέξης Τσίπρας, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, έχει φροντίσει μέχρι σήμερα να συγκεντρώσει μία πολύ μεγάλη ισχύ που τον καθιστά απόλυτο άρχοντα για την χώρα του.

  Αρχικά, ήταν η ισχυρή εντολή που έλαβε στις 25 Ιανουαρίου, με τη συνεργασία με τους ΑΝ. ΕΛ. να είναι μάλλον δρομολογημένη. Το εξάμηνο που ακολούθησε τον έκανε ακόμη πιο ισχυρό, με κάτι τέτοιο να φαίνεται στο «ηχηρό» 60-40 του δημοψηφίσματος της 5^ης Ιουλίου. Και τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε με πόσο μεγάλη δύναμη πήγε στη Σύνοδο Κορυφής, προκειμένου να πετύχει την πολυπόθητη συμφωνία στις 12 Ιουλίου. Για πρώτη φορά στα… μνημονιακά χρόνια, Έλληνας πρωθυπουργός διαθέτει και τη στήριξη του μεγαλύτερου μέρους της αντιπολίτευσης, κάτι που απέβη όπως φαίνεται καταλυτικό για τη συμφωνία.

  Όλα αυτά, συνθέτουν ένα σκηνικό γύρω από το οποίο ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει πάρει πλέον σαφή εντολή να οδηγήσει… το καράβι μακριά από τα βράχια. Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι το έφερε μέχρι εκεί, πριν υπογραφεί η συμφωνία. Μπορεί ταυτόχρονα, να πει πως το μνημόνιο που υπέγραψε, παρ’ όλο που δεν το πιστεύει, δεν αποτελεί τη σωστή «συνταγή» για να το απομακρύνει από τα βράχια. Όλα αυτά έχουν μία σημαντική δόση αλήθειας, αλλά υφίσταται και μία σημαντική διαφορά. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι μόνος του. Ο ελληνικός λαός τον πιστεύει περισσότερο απ’ όσο πίστεψε οποιονδήποτε άλλο πολιτικό τα τελευταία πέντε χρόνια, για μία ολική αλλαγή αναφορικά με τις τύχες της χώρας, ενώ παράλληλα έχει τις πλάτες του υπόλοιπου συνταγματικού «τόξου».

 Κάτι τέτοιο, τον καταδεικνύει πλέον ως τον μοναδικό άνθρωπο που μπορεί να αντέξει τα μεγαλύτερα, πλέον, βάρη που έχει να αναλάβει. Και αυτό είναι το αρνητικό για τον ίδιο. Γιατί αν δεν τα αντέξει, μετά ποιον θα μπορεί να εμπιστευτούν σε τέτοιο βαθμό οι Έλληνες; Για όλους αυτούς τους λόγους, ο πρωθυπουργός τις τελευταίες μέρες έχει προχωρήσει σε αρκετές πράξεις που δείχνουν… πολιτική ενηλικίωση. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι «κοιμήθηκε» πιτσιρικάς στις καταλήψεις του ’90 και «ξύπνησε» πρωθυπουργός της χώρας και δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε τη διαφορά της μίας κατάστασης από την άλλη.

Αρχικά, αναγνώρισε δημόσια ότι δεν υπήρχε εναλλακτική λύση από την υπογραφή του νέου μνημονίου. Για το λόγο αυτό, ορθότατα επέλεξε να αψηφήσει τις φωνές της «αριστερής πλατφόρμας» και να προχωρήσει στο μονόδρομο, όπου έχει οδηγηθεί η χώρα από το… διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου στο Καστελλόριζο. Γιατί από τη στιγμή που μπήκαμε σε αυτόν, γυρισμός δεν υπάρχει. Επιπλέον, ο ίδιος και η αντιπολίτευση φαίνεται να κατανόησαν, ότι σε αυτό το μονοπάτι δεν μπορεί να προχωρήσει μόνος του, αλλά χρειάζεται στήριξη. Το εννόησε, άλλωστε, και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης στη Βουλή.

  Όλα αυτά, είναι «βήματα» προς ένα σωστό δρόμο που όμως θα έχει ακόμη περισσότερες δυσκολίες. Γνωρίζουμε πολύ καλά άπαντες, ότι η συμφωνία αυτή θα φέρει σε ακόμη δυσκολότερη θέση τους ήδη εξασθενημένους από την κρίση πολίτες. Είναι αρκετά ελπιδοφόρο, όμως, το ότι οι πολιτικοί αρχηγοί συνεννοήθηκαν σε μία τόσο κρίσιμη στιγμή και έδειξαν το σωστό παράδειγμα για τη συνέχεια. Διχασμένοι πολιτικοί, συνεπάγεται κι ένα διχασμένο λαό, με αποτέλεσμα η κρίση αυτή να μην φύγει ποτέ, χωρίς να αφορά μόνο το οικονομικό κομμάτι. Η πολιτική ενότητα, όμως, θα σημάνει αργά ή γρήγορα την ομόνοια στο κοινωνικό σύνολο, κάτι που θα καταστήσει ευκολότερο το έργο όλων μας, μέχρι την έξοδο από την οικονομική κρίση, ενώ ταυτόχρονα θα αποτελέσει αφετηρία για τη δημιουργία μίας άλλης Ελλάδας, πιο κοντά σε αυτό που έχουμε ονειρευτεί.

  Σε αυτή την κατεύθυνση θα βοηθούσε ακόμη περισσότερο η ειλικρίνεια απάντων, αρχικά προς τους εαυτούς μας κι έπειτα προς τους υπόλοιπους. Μοναδικός που μπορεί να δώσει το παράδειγμα και να πείσει, είναι ο πρωθυπουργός. Θα ήταν λυτρωτικό τόσο για τον ίδιο όσο και για το κοινό, να αναφερθεί στις μη εκπληρώσιμες υποσχέσεις που γνώριζε ότι έδινε στον προεκλογικό του αγώνα (μεταξύ αυτών και η έξοδος από το μνημόνιο), στην εξάμηνη διαπραγμάτευση χωρίς κάποιο συγκεκριμένο πλάνο, στον «αέρα» που δόθηκε σε τύπους σαν τον Βαρουφάκη, στη διχαστική απόφαση του δημοψηφίσματος και άλλα τρομερά λάθη που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.

Γι’ αυτό λέμε, ότι πλέον ο Αλέξης Τσίπρας έχει μία πολύ μεγάλη ευθύνη να σηκώσει στις πλάτες του. Ο ίδιος δήλωσε ότι είναι πρόθυμος. Αυτό δεν φτάνει, όμως. Πρέπει να τη σηκώσει, οφείλει επιτέλους να ανταποκριθεί στην πολύπλοκη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Γιατί αν απογοητεύσει κι αυτός τελικά την ελληνική κοινωνία, σε συνδυασμό με ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού κόσμου που, παρά τις μεταξύ τους διαφορές, έρχεται να τον στηρίξει, τι θα ακολουθήσει;

  ~Ραφαήλ Αλαγάς

ΤΑ ΠΕΡΙ ΕΛΛΑΔΟΣ

   Πραγματικά δεν αντέχω να σχολιάσω άλλο αυτή την ανούσια επικαιρότητα. Αισθάνομαι αϊδία και μόνο για όλα αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό. Έτσι λοιπόν ζητώ τη συγχώρεση σας για ότι θα διαβάσετε παρακάτω και αντάμα ζητώ και την υπομονή σας. Αν θέλετε όμως να αποφύγετε την αλήθεια, που πιθανόν να αντιμετωπίσετε και τη λυρική προσέγγιση που από ένα σημείο και μετά δεν ημπορώ να αποφύγω να δώσω, σας προτείνω σ αυτό το σημείο να σταματήσετε την ανάγνωση.
   Αγαπηταί αναγνόσται, εσείς που καταδέχεστε να διαβάσετε το κείμενο αυτό σας ευχαριστώ. Χωρίς να διατίθεμαι πλέον να  αναλύσω τας καταστάσεις των τελευταίων ημερών αφού κιόλας άλλοι έχουν φροντίσει να γράψουν τόσα πολλά που καθιστούν τον δικό μου σχολιασμό αναίτιο και περιττό, θα σας πω δυο λόγια από την καρδιά μου και άμα θέλετε συμμεριστείτε τα. Δεν έχω κάτι το πολύ σπουδαίο να σας πω, ούτε κι έχω κάτι που δεν γνωρίζετε από πρωτύτερα. Θέλω μόνο να βγάλω από μέσα μου αυτό το σκοτάδι, αυτή την κλειδωμένη εικόνα τη πατρίδας που σαπίζει στα υπόγεια του μυαλού.

   Κατ’ αρχάς θεωρώ καθήκον μου να σας γράψω δυο λόγια για εμάς που ζούμε εδώ στην ξενιτιά μακριά από την γνώριμη βουή της γειτονιάς μας και πέρα από τις αγαπημένες μας θάλασσές. Αχ Ελλάδα ξέχασες τα παιδιά σου μα αυτά σ’ αγαπούν ότι και να τους κάνεις. Όχι δεν μιλώ δια τον εαυτό μου μα δια τους υπολοίπους που σκόρπισαν σαν τους ανέμους πάνω στον κόσμο τούτο γιατί η πατρίδα δεν ημπορούσε να τους σηκώσει στις πλάτες της. Κακιά η ζωή στην μπαρμπαριά. Τι να τα κάνεις τα μετάξια και τις λιρέτες όταν είσαι μακριά από κει που πρέπει να ‘σαι; Ελλάδα εμείς έξω για σένα δουλεύουμε και σε σκεπτόμαστε ακόμα κι όταν έχεις γυρίσει την πλάτη σου προς εμάς. Ούτε να ψηφίσουμε στας εκλογάς και στο δημοψήφισμα δεν μας αφήσανε. Να σε καλά πατρίδα, οι ρωμιοί σ’ όλες τις γωνιές του κόσμου σε θυμούνται και στο κάλεσμα σου της ανάγκης, αν έρθει ποτέ μέρα τέτοια κατάπτυστη, πολλοί θα ‘ναι αυτοί που θα τρέξουν πίσω να σε συνδράμουν.

   Αφού έκανα το καθήκον μου και μίλησα λίγο για την ομογένεια μπορώ πλέον να γράψω ότι τόσο καιρό θέλω. Θέλω να θυμίσω εδώ τους στοίχους του Ξυλούρη «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές, την πρώτη μέρα ... Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, μοιράσαν δώρα οι οχτροί κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά, την πέμπτη μέρα. Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, κρατούσαν δίκιο οι οχτροί κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια, σαν κάθε μέρα.» Σας θυμίζει κάτι; Όλη η εποχή της μεταπολιτεύσεως σε ένα άσμα. Χίλιαι εθνικαί ποιηταί καλύτερα δεν θα ημπορούσαν να το διατυπώσουν. Οι Έλληνες ξεχωρίζανε και συνεχίζουν να ξεχωρίζουν για ηγέτες ανθρώπους φαιδρούς, που στερούνται τας απαραίτητας μορφώσεις και προϋποθέσεις δια να οδηγήσουν ένα πρώην ένδοξο έθνος.

   Κοράκια, σμήνος τρανό, έβαλαν καρτέρι στα στενά του Βοσπόρου και φόνευσαν το λύκο. Γεράκια πήρανε τα σκήπτρα και τις κορώνες αυτού και θρονιάστηκαν σε ξένους θρόνους ονομάζοντας τους εαυτούς τους δεσποτάδες. Τα γεράκια ανάλογα με τους καιρούς μια πηγαίνανε με τα κουτάβια του λύκου που μεγαλώνανε κάτω από την επιτήρηση των κοράκων κι άλλοτε με τους κόρακες. Και τώρα στις φωλιές τους επιζούν στα βουνά. Αυτά που αποκαλούν άγια χρυσωμένα με ματωμένο χρυσό που κληρονομήσαν. Όρνεα κατέλαβαν στο Σύνταγμα την αετοφωλιά και παριστάνουν τον αετό για να φοβίσουν τα αηδόνια που γλυκολαλούν ό,τι σοφιστεία τα ταΐζουν. Η σκέψη πλέον δεν είναι κάτι το αυτονόητο κάτι το αναγκαίο, ζώα παντού. Η Ελλάς ένα μεγάλο θηριοτροφείο όπου ο θηριοδαμαστής πέθανε πριν αιώνες. Στην αστική την ζούγκλα ο καθένας επιβιώνει σαν παράσιτο που βοσκά τις γνωριμίες του, πίνοντας το αίμα των άλλων παραπονούμενος όταν πλέον το αίμα στερέψει.
   Μια σημαία που γεννήθηκε μέσα στο αίμα, στράγγισέ για να μείνει το γαλανόλευκο ξεχνώντας την Ιωνία στην Ανατολή, την Κύπρο την Βόρια Ήπειρο και την Θράκη. Μα ευτυχώς που τα ξέχασε και πάνω απ’ όλα την Πόλη. Ευτυχώς γιατί θα τα είχαμε καταστρέψει σαν την Αθήνα. Ντροπή των Ελλήνων η γενιά αυτή η βιβλική που χώρεσε τον Πύργο της Βαβέλ σ’ ένα κοινοβούλιο και τα Σόδομα και τα Γόμορρα σε μια κοινωνία. Αν βγάζετε νόημα στον κόσμο που ζούμε όπως τον καταντήσατε χάρισμα σας. Κάποιοι θα ζούμε στις μνήμες της ιστορίας και θα κάνουμε το ηθικό και το σωστό όσο διεφθαρμένοι και να γίνετε, όσο κι αν γιγαντώνεστε. «Ήταν ένα όμορφο βασίλειο και όλοι ζούσαν αρμονικά, ώσπου μια μάγισσα δηλητηρίασε το πηγάδι κι όλος ο λαός τρελάθηκε. Μόνο ο βασιλέας δεν είχε πιει και πλέον τον θεωρούσαν τρελό.» Δηλαδή αν τρελαθούμε κι οι υπόλοιποι θα γίνουμε αρμονική κοινωνία; Εδώ για ένα δημοψήφισμα κοντέψαμε ν’ αρχίσουμε εμφύλιο. «Έλληνες να ντουφεκάνε Έλληνες;»

   «Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε. Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε.» Αυτό έφαγε και μαράζωσε μια άλλοτε αξιοπρεπή χώρα.

~Δημοσθένης Νικολακόπουλος.