Ο Φόβος και ο Τρόμος των ημερών μας

   Την στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο (16/11/2015), ο κόσμος είναι μαγκωμένος. Μπαράζ τρομοκρατικών επιθέσεων έχουν λάβει από τις 13/11/2015 χώρα στο Παρίσι, σκορπώντας τον θάνατο, με πάνω από 200 θύματα και δεκάδες βαριά τραυματίες. Την ευθύνη των δράσεων αυτών, αλλά και άλλων αντίστοιχων ενεργειών σε πόλεις της Μέσης Ανατολής, ανέλαβε το Ισλαμικό Κράτος (ISIS). Αμέσως μετά το συμβάν, ανείπωτη θλίψη και φόβος έχει απλωθεί στην ευρωπαϊκή επικράτεια: σχεδόν κανείς δεν νιώθει ασφαλής. Όλοι οι απλοί πολίτες ζουν με τον φόβο του θανάτου πάνω από το κεφάλι τους, αντάμα με την μιζέρια της φτωχοποίησης, της ήσυχης βίας που λέγεται ανεργία, της συνεχούς αύξησης της επιτήρησης των ζωών μας, της αστυνομοκρατίας τους στυγνούς εκβιασμούς των κυβερνώντων. Μόνο οι πολιτικές ηγεσίες και οι εντολοδόχοι  τους διεθνούς κεφαλαίου μπορούν και δίνουν παραστάσεις στις Βερσαλλίες και αλλού,  χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα. Όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι, όταν κλαίνε και βουρκώνουν, εκφράζουν την συντριβή τους μπρος στον τρόμο   που βίωσαν αθώοι άνθρωποι στην Γαλλία, αλλά και για τον ευτελισμό της ύπαρξης που υφίστανται οι πρόσφυγες με τις κακουχίες και τα βάσανα στα οποία υπόκεινται από τους αιμοσταγείς τζιχαντιστές αλλά και τους δικούς μας φασίστες. Οι απόγονοι του ναζισμού και των κρεματορίων της ντροπής γελούν χαιρέκακα μπρος στα γεγονότα των ημερών: πόσοι δεν είναι εκείνοι που άθελά τους πέφτουν στην παγίδα του ρατσιστικού λόγου, της ρητορείας του μίσους και της διαίρεσης των εργαζόμενων μαζών σε στρατόπεδα με βάση την φυλετική καταγωγή; Πόσοι σήμερα δεν βαφτίσουν τις προσφυγικές ροές «ομάδες τζιχαντιστών»;

   Με τον τίτλο που διαλέξαμε για το κείμενό μας, ουσιαστικά κάνουμε μια συνειρμική σύνδεση με το πολύ μεγάλο και σπουδαίο φιλοσοφικό έργο του Σαίρεν Κίκεγκωρ «Φόβος και Τρόμος». Σε αυτό, ο Δανός φιλόσοφος και θεολόγος μας μιλάει για τον Αβραάμ και προσπαθεί να αιτιολογήσει την επιλογή του να θυσιάσει τον μοναδικό του γιο, Ισαάκ, κατ’ εντολή του θεού στον οποίο πίστευε. Έργο επηρεασμένο από τα προσωπικά βιώματα του συγγραφέα, και ειδικότερα από τον αποτυχημένο αρραβώνα του με την γυναίκα που αποτέλεσε την Μούσα του, προσπαθεί να μας περάσει πολλά και ενδιαφέροντα μηνύματα, μέσα από πολύ γλαφυρές διηγήσεις και λεπτές λογικές κατασκευές,  με πολύ όμορφο παράδειγμα την αναφορά στην ιστορία του απραγματοποίητου έρωτα του Τρίτωνα και της Αγνής (για μια πρώτη γεύση σχετικά με την ιστορία αυτή, βλ. http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=11654 )  . Συνολικά, είναι ένα πνευματικό πόνημα που τονίζει την ανωτερότητα της βαθιά προσωπικής επιλογής να υπηρετήσει κάποιος ένα υψηλό ιδανικό, απέναντι τόσο στον στυγνό σολιψισμό του «αισθησιακού ανθρώπου» όσο και στην εξάρτηση από τους γενικούς νόμους και κανόνες του περιγύρου που υποκύπτει ο τραγικός ήρωας. Ο ανθρώπινος τύπος που υμνείται είναι αυτός του «ιππότη της πίστης» ο οποίος έχει συνάψει μια «απόλυτη σχέση με το απόλυτο» επενδύοντας όλη του την ζωή και την προσπάθεια στην «πίστη δυνάμει του παραλόγου», τέτοια που μπορεί να βουτήξει στην δυστυχία, την «απόλυτη παραίτηση» και την περιφρόνηση του κόσμου για να διατηρήσει ζωντανά όλα όσα αγαπά και λατρεύει, για να σώσει την ακεραιότητα του εαυτού του. Με απλά λόγια, έχουμε να κάνουμε με μια αριστοκρατική ηθική που δίνει έμφαση στο ανθρώπινο άγχος του ατόμου που επιλέγει πώς θα ζήσει. Δεν είναι τυχαίο που το έργο αυτό, με όλες τις αντιφάσεις και τις πιθανές αδυναμίες του και ροπές στον θρησκευτικό παραλογισμό, αποτέλεσε ένα βασικό έργο του φιλοσοφικού ρεύματος του υπαρξισμού, του οποίου ο Κίκεγκωρ αποτελεί ιδρυτή.

   Ο φόβος και ο τρόμος, στο συγκεκριμένο έργο, παραπέμπουν περισσότερο στην αγωνία του ανθρώπου για το άγνωστο και το δέος απέναντι στο μεγαλείο που κρύβουν όλα τα σπουδαία πράγματα, ακόμη κι αυτά στα οποία δεν δίνει ο πολύς κόσμος βάση, σύμφωνα πάντα με την οπτική του Δανού φιλοσόφου. Αυτός ο φόβος κι ο τρόμος είναι ευεργετικά στοιχεία και πολύ αναζωογονητικά αισθήματα για τον άνθρωπο, εν αντιθέσει με τον φόβο της απώλειας και τον τρόμο της τυφλής και ανεξέλεγκτης τρομοκρατικής βίας. Δεν παραλύουν, αλλά αντιθέτως κινητοποιούν. Την παράλυση την επιδιώκουν σε χαλεπούς καιρούς οι κρατούντες, ώστε ποτέ κανείς να μην αμφισβητήσει την κυρίαρχη θέση τους και τον εκμεταλλευτικό τους ρόλο στον ρου της ιστορίας. Επιβάλλουν τον φόβο και τον τρόμο όπως ακριβώς τους ξέρουμε.

Οι τζιχαντιστές μακελάρηδες είναι παιδιά της Δύσης ή, για να το θέσουμε καλύτερα, των κυρίαρχων αστικών τάξεων του επονομαζόμενου δυτικού κόσμου. Τρανή απόδειξη για αυτό η παραδοχή του Ολάντ και άλλων πολιτικών αρχηγών ότι κράτη-μέλη της ΕΕ έχουν χρηματοδοτήσει ή χρηματοδοτούν τον ISIS. Με το ένα χέρι προσφερόταν άσυλο στους πρόσφυγες, με σκοπό την εκμετάλλευσή τους ως ευέλικτο, φθηνό εργατικό δυναμικό, όπως στην περίπτωση της Γερμανίας όπου οι ίδιοι οι βιομήχανοι ήταν που απαιτούσαν να γίνει μαζική παροχή ασύλου στους κατατρεγμένους από την Συρία και τις γύρω εμπόλεμες ζώνες, ενώ με το άλλο χέρι οι ιμπεριαλιστές πωλούσαν όπλα στον ISIS για να πέσει το καθεστώς Άσαντ. Τα πάρε-δώσε «δημοκρατικών» χωρών» με τους σφαγείς είναι πλέον παραδεκτό γεγονός (βλ. http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/352562,Oi-polemoi-toys-einai-oi-nekroi-mas-.html  αλλά και  http://www.voltairenet.org/article185178.html )  Έτσι, όμως, εξέθρεψαν ένα νέο τέρας στην θέση αυτού από το οποίο επεδίωκαν να απαλλαχτούν, ούτως ώστε οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της Μέσης Ανατολής να παρθούν με μεγάλη ευκολία από τους… φιλάνθρωπους των ΗΠΑ και ΕΕ.  Επειδή όμως, όπως όταν οι ΗΠΑ ενίσχυαν την Αλ Κάιντα και τους Ταλιμπάν, δημιούργησαν έναν εφιάλτη για τους λαούς όλου του κόσμου, έτσι και σήμερα η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα, όπως θα έλεγε ο Μαρξ. Πλέον, καλούμαστε να «κάνουμε κάτι για αυτό». Οι ειδήσεις και τα αφιερώματα μας παρακινούν να «πολεμήσουμε τον φονταμενταλισμό». Κι αυτό το κάτι, αν εξελιχτούν γρήγορα τα πράγματα ή ακολουθήσει άλλη επίθεση, θα είναι η γενικευμένη στρατιωτική επέμβαση στην Μέση Ανατολή. Ζούμε σε προεόρτια πολέμου. Παράλληλα, η φασιστική ρητορεία διογκώνεται.

   Ποια πρέπει να είναι η στάση όλων των προοδευτικών και ριζοσπαστών ανθρώπων απέναντι στις εξελίξεις που σχεδιάζονται; Είναι η παραίτηση και η πραγματιστική υποταγή στον «ένα και μοναδικό δρόμο» της παρακμής και της βαρβαρότητας; Προφανώς δεν πρόκειται να δώσουμε μια τέτοια απάντηση. Ποια είναι όμως η απάντηση; Οι κυρίαρχοι παίζουν το παιχνίδι τους, που ονομάζεται πόλεμος, με κούκλες τους ανθρώπους, έχοντας στόχο τον πλούτο των λαών της Μέσης Ανατολής. Πρέπει να θυμηθούμε τα λόγια του Φραγκλίνου: Όσοι δέχονται να θυσιάσουν στοιχειώδεις ελευθερίες στο όνομα της ασφάλειας, δεν αξίζουν ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια... Δεν πρέπει να παραδώσουμε τις ελευθερίες μας σε όσους μας τρομοκρατούν με τις βόμβες και τα κανάλια τους και δεν πρέπει να αφήσουμε το ρατσιστικό δηλητήριο να ποτίσει τις φλέβες μας: αυτό επιδιώκουν τα διεθνή κοράκια. Γίνεται κάθε δυνατή προσπάθεια πόλωσης μεταξύ «καλής» Δύσης και «κακής» Ανατολής. Όλοι οι άνθρωποι, όμως, είναι αδέρφια που τους ενώνουν οι κοινές τους ανάγκες. Αυτό που πρέπει να καταδικάσουμε όλοι είναι ο τρόμος και η προπαγάνδα πολέμου που χωρίζει τους λαούς σε στρατόπεδα και τους βάζουν να μισούνται κατά παραγγελία, όπως και κάθε μορφή προβοκάτσιας που χρησιμοποιείται για να δικαιολογηθεί το μοίρασμα του κόσμου από λίγους. Ο μόνος τρόπος να είμαστε πραγματικά ασφαλείς είναι η ειρήνη μεταξύ των λαών: ο πόλεμος των μεγάλων οικονομικών κέντρων για το μοίρασμα του κόσμου είναι οι νεκροί μας. Και αυτή η ειρήνη μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από τον διεθνισμό, την συνεπή στάση αλληλεγγύης και συνεννόησης των λαών και της συσπείρωσής τους πάνω σε ταξική βάση ενάντια στον ένα και μοναδικό εχθρό τους, που έχει όνομα: Ιμπεριαλισμός.

   Ο αγώνας αυτός είναι ο μόνος δίκαιος, ο μόνος πόλεμος που μπορεί να δώσει τέλος σε όλους τους πολέμους. Μπορούμε σίγουρα να το πετύχουμε αυτό; Θα δώσουμε την απάντηση στον Κίκεγκωρ με ένα απόσπασμα από το «Φόβος και Τρόμος»: « Αν ο άνθρωπος που θέλει να δράσει πρόκειται να κριθεί από το αποτέλεσμα, δεν θα ριχτεί ποτέ στην δράση. Μπορεί το αποτέλεσμα να γεμίζει όλο τον κόσμο χαρά, ο ήρωας όμως δεν ξέρει τίποτε για αυτό. Γιατί το αποτέλεσμα το μαθαίνει μετά την πλήρη ολοκλήρωση. Και δεν έγινε ήρωας για αυτό: ήρωας υπήρξε επειδή άρχισε». Έτσι, δίχως να ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, οφείλουμε να πολεμήσουμε οργανωμένα ενάντια στο μακέλεμα των λαών και ένα τρίπτυχο να ενώνει όλο το ανθρώπινο γένος:

ΨΩΜΙ: κανένας να μην πεθαίνει ή να εξευτελίζεται μπρος στην πείνα

ΠΑΙΔΕΙΑ: για να μην ζει κανείς μέσα στο σκοτάδι

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: γνώση της αναγκαιότητας και συνείδηση των δεσμών που μας κρατάνε σκλάβους. Τότε πια δεν είμαστε σκλάβοι, αλλά επαναστατημένοι άνθρωποι που θα αλλάξουν τον κόσμο!

~Οδυσσέας Διαμάντης

ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

   Μια τραγωδία ασύλληπτου μεγέθους είναι το έργο που είναι sold out στο θέατρο του κόσμου. Ένα  jihad , ένας ιερός πόλεμος εναντίον του πολιτισμένου κόσμου έχει ξεκινήσει από το ισλαμικό κράτος, όχι τώρα αλλά εδώ και πολύ καιρό. Οι εκτελέσεις αθώων ανθρώπων από ισλαμιστές σ όλο τον κόσμο, ο πόλεμος στην Συρία κι άλλα τέτοια περιστατικά είναι ο λόγος που η Ευρώπη και η Αμερική, ο δυτικός κόσμος σύσσωμος, πρέπει να κινητοποιηθούν.
   Οπισθοδρομικοί φανατικοί μουσουλμάνοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να ξυπνήσουν τον κοιμισμένο για χρόνια γίγαντα που ονομάζεται Ευρώπη. Ενώ η Ρωσία κιόλας πήρε θέση κατά του Ισλαμικού Κράτους, η Ευρώπη που έμενε στωική αναγκάζεται να ξυπνήσει. Μια νέα σταυροφορία είναι στα σκαριά.
   Η νέα τραγωδία με επίκεντρο την καρδιά της Γαλλίας ξυπνά σκέψεις. Που έχει γίνει το λάθος; Από πού εισβάλουν οι τζιχαντιστές εις την γηραιά ήπειρο; Είναι το λάθος θρησκευτικό, φυλετικό, ηθικό ή πολιτισμικό; Πρέπει να δοθούν απαντήσεις και λύσεις.
   Πρώτα απ’ όλα, είναι αναμφίβολο ότι η συνοριοφυλακή της Ευρώπης βρίσκεται αποχαυνωμένη αφού γονατίστηκε από τις πολιτικές και οικονομικές συγκυρίες. Η Ελλάς βρίσκεται μόνη απέναντί στα κύματα προσφύγων και λαθραίων που έρχονται από ανατολής. Δυστυχώς μαζί με τους πρόσφυγες εισρέουν και κακοποιά στοιχεία στην Ευρώπη και η αντιμετώπιση αυτών είναι πανευρωπαϊκό ζήτημα. Πρέπει να θωρακίσουμε τα σύνορα και να απαιτήσουμε πλέον την ανέγερση κέντρων ταυτοποίησης προσφύγων στην Τουρκία μέσα στο τουρκικό έδαφος με Ευρωπαϊκό προσωπικό. Ούτε βήμα πίσω! Το Αιγαίο είναι κατ’ επιλογήν νεκροταφείο. Η Ευρώπη έχει μεγάλη ευθύνη και πρέπει να βοηθήσει να λύσουμε όλα αυτά με ένα απλό τρόπο. Αν οικοδομήσουμε σωστά δεν θα φοβόμαστε ούτε ότι οι πρόσφυγες θα χάνουν αδίκως τις ζωές τους, ούτε ότι είμαστε η «ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ».
   Πέρα από το προφανές, προκύπτει ένα καθαρά ηθικό ζήτημα που έχει να κάνει με τους πρόσφυγες αυτούς καθ’ αυτούς. Είναι σεβαστό και αυτονόητο να προσπαθούν να σωθούν από την λαίλαπα του πολέμου γυναίκες και παιδιά. Το περίεργο είναι ότι όλοι εγκαταλείπουν την Συρία. Ως Έλληνας δε κατανοώ το αντιπατριωτικό φρόνημα του συριακού λαού. Πολλοί καταγγέλλουν στα social media πως είναι φαιδροί αυτοί που κατηγορούν και τους πρόσφυγες. Ε… συγνώμη αυτοί που τρέχουν από τους τζιχαντιστές, δεν είναι αυτοί που έπρεπε να τους πολεμούν για να μην καταλάβουν την χώρα τους; Με ποιο δικαίωμα ζητούν την προστασία μας αυτοί που οφείλονται κατά κόρον για την απειλή την ίδια. Οι κούρδοι που έχουν δώσει το αίμα τους εκεί κάτω είναι λιγότερο άνθρωποι από αυτούς;
   Έχοντας φίλους μουσουλμάνους καθώς τυγχάνει να σπουδάζω στην Αμερική, την χώρα που χωρά τους πάντες, ξέρω την θέση τους ως προς τα γεγονότα των παρισίων. Η πλειοψηφία των μουσουλμάνων καταδικάζουν την επίθεση αυτή καθώς όπως ΟΡΘΑ λένε καμία θρησκεία δεν ζητά να σκοτώνεις ανθρώπους. Το θέμα δεν είναι θρησκευτικό, το θέμα είναι καθαρά πολιτικό και προϊόν μιας ήδη αποτυχημένης επαναστάσεως που έχει ως στόχο την εγκαθίδρυση μιας νέας «Μηδικής Αυτοκρατορίας».
   Σκέψη λοιπόν για τα «νοεμβριανά των παρισίων». We pray for Paris! Και προσευχόμεθα και για όλες τις χώρε θύματα του τραμπουκισμού των εξτρεμιστών. Ας καλέσουμε όλοι την Ευρώπη να βοηθήσει το έθνος μας που φιλάει τα σύνορα της. Όλοι ενεργά και έμπρακτα, αρωγοί στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας.

~Δημοσθένης Νικολακόπουλος

"Βαρουφακιάδα"

Μαθαίνουμε στα δελτία ειδήσεων, στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο, το διαδίκτυο για την "Βαρουφακιάδα". Σε τι συνίσταται αυτή, κατά τα ΜΜΕ; Επεξεργασία σχεδίου για έξοδο από την ευρωζώνη, με "plan b" μιας "νέας δραχμής" και χρήση ηλεκτρονικού νομίσματος (IOU) στο πλαίσιο ενός παραλλήλου τραπεζικού συστήματος, αν τυχόν επιβάλλονταν κεφαλαιακοί έλεγχοι από την τρόικα και τους λοιπούς ευρωενωσιακούς μηχανισμούς. Σύμφωνα με την αποκάλυψη του επίμαχου ηχητικού αποσπάσματος από το Official Monetary and Financial Institutions Forum (OMFIF), ο Γιάννης Βαρουφάκης ήδη πριν από την 25η Ιανουαρίου επεξεργαζόταν ένα τέτοιο σχέδιο και είχε ζητήσει την συνδρομή ενός φίλου και συναδέλφου , του James Galbraith, για να υποστηριχτεί το εγχείρημα. Για να γίνει αυτό, σχεδιαζόταν χακάρισμα του λογισμικού του Υπουργείου Οικονομικών. Παράλληλα, στο ηχητικό ντοκουμέντο ο τέως Υπουργός Οικονομικών τονίζει τις -όπως τις χαρακτηρίζει- αντιθέσεις μεταξύ της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και της σημερινής γερμανικής κυβέρνησης με την Γαλλία, υποστηρίζοντας ότι η συμφωνία των 80 δις δεν θα εφαρμοστεί λόγω αυτών των αντιθέσεων και αντικρουόμενων συμφερόντων. Η αντιπολίτευση έχει προχωρήσει σε δύο μηνυτήριες αναφορές (του Απ. Γκλέτσου, προέδρου του κόμματος «Τελεία» και του Π. Γιαννόπουλου, δικηγόρου) με τις οποίες ζητείται η παραπομπή του Γ. Βαρουφάκη στο Ειδικό Δικαστήριο για τους χειρισμούς του το τελευταίο εξάμηνο στη διαπραγμάτευση με τους «εταίρους». Ακόμη, τέσσερις βουλευτές του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης (ΝΔ) απέστειλαν επιστολή προς τον πρόεδρο της Εξεταστικής Επιτροπής για τα μνημόνια , ζητώντας την κλήση για εξέταση του πρώην Υπουργού Οικονομικών Γ. Βαρουφάκη, στον απόηχο των δηλώσεών του. Πραγματικά, τους τελευταίους έξι μήνες ο Γιάννης Βαρουφάκης δεν έχει απομακρυνθεί έστω και για μια στιγμή από τα φώτα της δημοσιότητας. Πάντα υπάρχει κάποιος λόγος ή αφορμή για να απασχολήσει τα ΜΜΕ. Ήδη από τις πρώτες ημέρες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τα ΜΜΕ κάλυπταν μεγάλο μέρος του τηλεοπτικού χρόνου ασχολούμενα με όλα όσα αφορούσαν τον τέως Υπουργό Οικονομικών. Οι αφίξεις με την μηχανή του στην Βουλή, ο "χαλαρός" τρόπος ντυσίματός του για τα ευρωπαϊκά πολιτικά δεδομένα, η φαλάκρα του, τα γεύματα σε εστιατόρια πολυτελείας, ο τρόπος ζωής του, η αγάπη του για ακριβά κρασιά, το εξοχικό του στην Αίγινα, τα βιβλία-μπεστ σέλερ, όλα αυτά και άλλα πολλά δεν παραλείφθηκαν να κυκλοφορήσουν και να ποτίσουν την ελληνική επικαιρότητα. Αντιθέτως, άλλες- μάλλον πιο ουσιώδεις πτυχές της προσωπικότητάς του και της ζωής του- μονάχα πρόσφατα άρχισαν να γίνονται αντικείμενο λόγου, και μάλιστα ιδιαιτέρως επιθετικού. Τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η ενασχόληση του Βαρουφάκη με την θεωρία παιγνίων. Η συγκεκριμένη θεωρία αφορά στην μελέτη των στρατηγικών λήψης απόφασης πάνω στην βάση μαθηματικών μοντέλων σύγκρουσης και συνεργασίας μεταξύ όσων λαμβάνουν μια απόφαση, με ευρεία γκάμα εφαρμογών από τα Οικονομικά μέχρι την Ψυχολογία. Ωστόσο, πολλοί πολιτικοί στα κανάλια παίζοντας με τις λέξεις αναφέρονται σε αυτήν σαν μια θεωρία καταστροφής, σαν κάποιος να "παίζει παιχνίδια σε βάρος της χώρας" προς δημιουργία εντυπώσεων στο φιλοθεάμον κοινό. Έφτασαν μέχρι και γιατροί να προτείνουν για την συμπεριφορά του πως αποτελεί απόρροια "συνδρόμου Ύβρεως", που δεν αναφέρεται στην διεθνή βιβλιογραφία ή κάποιον επίσημο διαγνωστικό οδηγό ψυχικών νοσημάτων. Η "Βαρουφακιάδα", λοιπόν, έχει τουλάχιστον έξι μήνες ζωής. Είναι, όμως, κάτι που αξίζει να μας απασχολεί, με τον τρόπο που μάλιστα υπερπροβάλλεται από διάφορα μέσα ενημέρωσης; Η απάντηση μας είναι σαφώς αρνητική. Οι πολιτικές εξελίξεις στην χώρα είναι τεράστιες και ταχύτατες. Μπαίνουμε στο τρίτο μνημόνιο με "αριστερή υπογραφή" και τεχνικά κλιμάκια (βλ. τρόικα) καταφτάνουν στην Αθήνα προς επίσπευση των διαδικασιών εφαρμογής των σκληρών μέτρων. Το γεγονός ότι τα ΜΜΕ μας οδηγούν στο να ασχολούμαστε με ένα δέντρο αντί για το φλεγόμενο δάσος μόνο μία υπηρεσία προσφέρει: την απόσπαση της προσοχής του κοινού. Ενώ το κοινό ασχολείται με το φόβητρο "της Ελλάδας της δραχμής", που αποτελεί αυτοσκοπό της Αριστερής Πλατφόρμας και ευρωσκεπτικιστικών μεγαλοαστικών κύκλων, ξεχνάει ότι τα μνημόνια είναι εδώ και βασιλεύουν μαζί με τους εφαρμοστικούς νόμους τους. Μπλοκάρεται η σκέψη και μένουν οι εικόνες και οι ανάλογοι αποδιοπομπαίοι τράγοι, για να καθησυχάζονται οι συνειδήσεις και να γίνεται αποδεκτή η συνεχής και σταθερή εξαθλίωση των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, είτε με ευρώ είτε με δραχμή. Για αυτό και εμείς θα πούμε " όχι άλλο κάρβουνο". Κάλο είναι πια να στραφούμε στην ουσία των πολιτικών αποφάσεων και εξελίξεων, ώστε να μπορέσουμε νηφάλια να προχωρήσουμε σε ορθή εκτίμηση των κοινωνικών δυναμικών που ξεπηδάνε. Θα είναι καλό για όλους μας.

~Οδυσσέας Διαμάντης

ΚΥΠΡΟΣ 1974

   Θεώρησα αδύνατο να μην αφιερώσει τίποτα το Merely Political GR στην Κύπρο.Έτσι σκέφτηκα να γράψω δυο κουβέντες αλλά θυμήθηκα το παρακάτω βίντεο, στο οποίο μιλούν οι άνθρωποι που πολέμησαν εκεί. Αν και λίγο παλαιά η παραγωγή παραμένει συγκλονιστική. «Δεν ξεχνάμε». Αφιερωμένο κατ’ αρχάς στους πεσόντας Έλληνας που σπεύσανε προς υπεράσπισης της Μεγαλονήσου κι έπειτα σ’ όλους όσους αγωνίστηκαν.

~Δημοσθένης Νικολακόπουλος.

Περί "Αριστερής Πλατφόρμας"

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, η κεντρική μορφή της λεγόμενης "Αριστερής Πλατφόρμας" του ΣΥΡΙΖΑ, χαρακτηρίστηκε ποικιλοτρόπως αυτές τις μέρες. Κάποιοι τον είπαν ανεύθυνο, άλλοι τρελό, άλλοι ανισόρροπο. Μετά τα 64 "ΟΧΙ" στα προαπαιτούμενα μνημονιακά μέτρα, εκ των οποίων τα 32 από την "Πλατφόρμα", προχώρησε σε δηλώσεις που συζητήθηκαν πολύ. Ο λόγος ήταν η φαινομενική αντιφατικότητα των συγκεκριμένων δηλώσεων. Συγκεκριμένα είχε πει: "στηρίζουμε την κυβέρνηση, δεν ψηφίζουμε τα μνημονιακά μέτρα". Πιο συγκεκριμένα, είχε δηλώσει πως «η κυβέρνηση έχει τη δεδηλωμένη, αλλά αρκετοί βουλευτές όπως κι εγώ δεν θα ψηφίσουμε τα μνημονιακά μέτρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν στηρίζουμε την κυβέρνηση» και για να γίνει απολύτως ξεκάθαρο πρόσθεσε: «Η ενότητα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι διασφαλισμένη απολύτως, όπως είναι απολύτως διασφαλισμένη και η στήριξη στην κυβέρνηση. Στηρίζουμε την κυβέρνηση, δεν ψηφίζουμε τα μνημονιακά μέτρα».
Πράγματι, η πρώτη εντύπωση που αφήνουν αυτές οι δηλώσεις δεν είναι και πολύ ξεκάθαρη. "Τι θέλει να πει εδώ ο ποιητής", ρωτάνε πολλοί. και με το δίκιο τους μάλιστα: πώς από την μια αποκηρύσσει το πρώτο πακέτο με προαπαιτούμενα μνημονιακά μέτρα, όπως οι μειώσεις μισθών-συντάξεων, η αύξηση των φορολογικών συντελεστών σε βασικά καταναλωτικά είδη, η αύξηση των εισφορών για την Υγεία όπως και η φοροληστεία με τον αυξημένο ΦΠΑ σε είδη πρώτης ανάγκης κοκ και από την άλλη να στηρίζει αυτήν την κυβέρνηση; Μάλιστα, αν ρίξει κανείς μια ματιά στην ιστοσελίδα της Αριστερής Πλατφόρμας, την iskra, με το πολεμικό ύφος των κειμένων αυτής της εβδομάδας, θα βρεθεί σε αμηχανία. Είναι η πλατφόρμα αυτή εσωτερική αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ, συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση ή αντιπολιτευόμενη συμπολίτευση;
Η υπάρχουσα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται σε αυτά τα κείμενα ως "εμμονική στο ευρώ" και πως δεν τολμάει να σκεφτεί μια άλλη προοπτική. Ποια είναι η άλλη προοπτική; Αυτή είναι η Ελλάδα της δραχμής. Βασική και απόλυτη προτεραιότητα έχει το νόμισμα. Μάλιστα η προτεινόμενη φόρμουλα είναι: κρατική χρεοκοπία, έξοδος από το ευρώ και δραχμή. Στρέφουν την συζήτηση αποκλειστικά στο νόμισμα και όχι στο πώς είναι σχεδιασμένη η οικονομία και ποιος κάνει όντως κουμάντο. Θεωρείται εκ μέρους της "επαναστατική αλλαγή" η στροφή σε εθνικό νόμισμα ως αυτοσκοπός, αφήνοντας στην άκρη κάθε συζήτηση περί ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και για κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας από τους εργαζόμενους. Παρά τις... μαρξιστικές αναφορές, φαίνεται ότι τέτοιες συζητήσεις μοιάζουν πολυτέλεια για τον συγκεκριμένο χώρο. Βλέποντας ποια γραμμή ακολουθεί η Πλατφόρμα, θα πούμε πως οι δηλώσεις Λαφαζάνη δεν δείχνουν κάποιον που δεν ξέρει τι λέει. Θα λέγαμε ότι είναι διπλωματικές. Καθώς βλέπει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σοσιαλδημοκρατικοποιείται, διαλέγει μια ρητορική τέτοια που να του λύνει τα χέρια. Επιδιώκει να μην κατηγορηθεί ως αυτός που μαζί με κάποιους άλλους έριξαν την "κυβέρνηση της Αριστεράς", ενώ παράλληλα τα επαχθή μέτρα θα περνάνε με τις ψήφους της αντιπολίτευσης. Επιπλέον, κρατάει κόσμο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς εμφανίζεται ως αριστερή εσωτερική αντιπολίτευση που επιδιώκει να "διορθώσει" τον ξεστρατισμένο ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργώντας χιμαιρικές ελπίδες σε κάποιους. Τέλος, σε περίπτωση που οι εσωτερικές αντιθέσεις γίνουν αξεπέραστες, θα αποχωρήσει η Αριστερή Πλατφόρμα... ηρωικά, παρουσιαζόμενη ως ο πραγματικός συνεχιστής των ιδεών του συγκεκριμένου χώρου. Σίγουρα η Αριστερή Πλατφόρμα θέλει να παίξει σημαντικό ρόλο στο πολιτικό σκηνικό σε βάθος χρόνου, πάνω στο νέο δίπολο ευρώ-δραχμή που κατασκευάζεται αυτές τις μέρες. Το συγκεκριμένο δίλημμα θεωρούμε ότι δεν βγάζει κάπου, καθώς και οι δύο δρόμοι, από την στιγμή που δεν αμφισβητούν τον υπάρχον καθεστώς, είναι παγίδα για τις μάζες. Πραγματικός αντίλογος είναι αυτός που θέτει μαζί με την αποχώρηση από την ΕΕ και το ζήτημα της εξουσίας. Πάντως, θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι μέλλει γενέσθαι...

~Οδυσσέας Διαμάντης

Αλέξη, πρέπει να αντέξεις!

  «Ποτέ κανένας Έλληνας πρωθυπουργός στην σύγχρονη ελληνική ιστορία, δεν είχε τέτοια εξουσία», δήλωσε ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς. Και η φράση του αυτή, ισχύει μέχρι κεραίας. Ο Αλέξης Τσίπρας, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, έχει φροντίσει μέχρι σήμερα να συγκεντρώσει μία πολύ μεγάλη ισχύ που τον καθιστά απόλυτο άρχοντα για την χώρα του.

  Αρχικά, ήταν η ισχυρή εντολή που έλαβε στις 25 Ιανουαρίου, με τη συνεργασία με τους ΑΝ. ΕΛ. να είναι μάλλον δρομολογημένη. Το εξάμηνο που ακολούθησε τον έκανε ακόμη πιο ισχυρό, με κάτι τέτοιο να φαίνεται στο «ηχηρό» 60-40 του δημοψηφίσματος της 5^ης Ιουλίου. Και τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε με πόσο μεγάλη δύναμη πήγε στη Σύνοδο Κορυφής, προκειμένου να πετύχει την πολυπόθητη συμφωνία στις 12 Ιουλίου. Για πρώτη φορά στα… μνημονιακά χρόνια, Έλληνας πρωθυπουργός διαθέτει και τη στήριξη του μεγαλύτερου μέρους της αντιπολίτευσης, κάτι που απέβη όπως φαίνεται καταλυτικό για τη συμφωνία.

  Όλα αυτά, συνθέτουν ένα σκηνικό γύρω από το οποίο ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει πάρει πλέον σαφή εντολή να οδηγήσει… το καράβι μακριά από τα βράχια. Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι το έφερε μέχρι εκεί, πριν υπογραφεί η συμφωνία. Μπορεί ταυτόχρονα, να πει πως το μνημόνιο που υπέγραψε, παρ’ όλο που δεν το πιστεύει, δεν αποτελεί τη σωστή «συνταγή» για να το απομακρύνει από τα βράχια. Όλα αυτά έχουν μία σημαντική δόση αλήθειας, αλλά υφίσταται και μία σημαντική διαφορά. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι μόνος του. Ο ελληνικός λαός τον πιστεύει περισσότερο απ’ όσο πίστεψε οποιονδήποτε άλλο πολιτικό τα τελευταία πέντε χρόνια, για μία ολική αλλαγή αναφορικά με τις τύχες της χώρας, ενώ παράλληλα έχει τις πλάτες του υπόλοιπου συνταγματικού «τόξου».

 Κάτι τέτοιο, τον καταδεικνύει πλέον ως τον μοναδικό άνθρωπο που μπορεί να αντέξει τα μεγαλύτερα, πλέον, βάρη που έχει να αναλάβει. Και αυτό είναι το αρνητικό για τον ίδιο. Γιατί αν δεν τα αντέξει, μετά ποιον θα μπορεί να εμπιστευτούν σε τέτοιο βαθμό οι Έλληνες; Για όλους αυτούς τους λόγους, ο πρωθυπουργός τις τελευταίες μέρες έχει προχωρήσει σε αρκετές πράξεις που δείχνουν… πολιτική ενηλικίωση. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι «κοιμήθηκε» πιτσιρικάς στις καταλήψεις του ’90 και «ξύπνησε» πρωθυπουργός της χώρας και δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε τη διαφορά της μίας κατάστασης από την άλλη.

Αρχικά, αναγνώρισε δημόσια ότι δεν υπήρχε εναλλακτική λύση από την υπογραφή του νέου μνημονίου. Για το λόγο αυτό, ορθότατα επέλεξε να αψηφήσει τις φωνές της «αριστερής πλατφόρμας» και να προχωρήσει στο μονόδρομο, όπου έχει οδηγηθεί η χώρα από το… διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου στο Καστελλόριζο. Γιατί από τη στιγμή που μπήκαμε σε αυτόν, γυρισμός δεν υπάρχει. Επιπλέον, ο ίδιος και η αντιπολίτευση φαίνεται να κατανόησαν, ότι σε αυτό το μονοπάτι δεν μπορεί να προχωρήσει μόνος του, αλλά χρειάζεται στήριξη. Το εννόησε, άλλωστε, και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης στη Βουλή.

  Όλα αυτά, είναι «βήματα» προς ένα σωστό δρόμο που όμως θα έχει ακόμη περισσότερες δυσκολίες. Γνωρίζουμε πολύ καλά άπαντες, ότι η συμφωνία αυτή θα φέρει σε ακόμη δυσκολότερη θέση τους ήδη εξασθενημένους από την κρίση πολίτες. Είναι αρκετά ελπιδοφόρο, όμως, το ότι οι πολιτικοί αρχηγοί συνεννοήθηκαν σε μία τόσο κρίσιμη στιγμή και έδειξαν το σωστό παράδειγμα για τη συνέχεια. Διχασμένοι πολιτικοί, συνεπάγεται κι ένα διχασμένο λαό, με αποτέλεσμα η κρίση αυτή να μην φύγει ποτέ, χωρίς να αφορά μόνο το οικονομικό κομμάτι. Η πολιτική ενότητα, όμως, θα σημάνει αργά ή γρήγορα την ομόνοια στο κοινωνικό σύνολο, κάτι που θα καταστήσει ευκολότερο το έργο όλων μας, μέχρι την έξοδο από την οικονομική κρίση, ενώ ταυτόχρονα θα αποτελέσει αφετηρία για τη δημιουργία μίας άλλης Ελλάδας, πιο κοντά σε αυτό που έχουμε ονειρευτεί.

  Σε αυτή την κατεύθυνση θα βοηθούσε ακόμη περισσότερο η ειλικρίνεια απάντων, αρχικά προς τους εαυτούς μας κι έπειτα προς τους υπόλοιπους. Μοναδικός που μπορεί να δώσει το παράδειγμα και να πείσει, είναι ο πρωθυπουργός. Θα ήταν λυτρωτικό τόσο για τον ίδιο όσο και για το κοινό, να αναφερθεί στις μη εκπληρώσιμες υποσχέσεις που γνώριζε ότι έδινε στον προεκλογικό του αγώνα (μεταξύ αυτών και η έξοδος από το μνημόνιο), στην εξάμηνη διαπραγμάτευση χωρίς κάποιο συγκεκριμένο πλάνο, στον «αέρα» που δόθηκε σε τύπους σαν τον Βαρουφάκη, στη διχαστική απόφαση του δημοψηφίσματος και άλλα τρομερά λάθη που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.

Γι’ αυτό λέμε, ότι πλέον ο Αλέξης Τσίπρας έχει μία πολύ μεγάλη ευθύνη να σηκώσει στις πλάτες του. Ο ίδιος δήλωσε ότι είναι πρόθυμος. Αυτό δεν φτάνει, όμως. Πρέπει να τη σηκώσει, οφείλει επιτέλους να ανταποκριθεί στην πολύπλοκη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Γιατί αν απογοητεύσει κι αυτός τελικά την ελληνική κοινωνία, σε συνδυασμό με ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού κόσμου που, παρά τις μεταξύ τους διαφορές, έρχεται να τον στηρίξει, τι θα ακολουθήσει;

  ~Ραφαήλ Αλαγάς

ΤΑ ΠΕΡΙ ΕΛΛΑΔΟΣ

   Πραγματικά δεν αντέχω να σχολιάσω άλλο αυτή την ανούσια επικαιρότητα. Αισθάνομαι αϊδία και μόνο για όλα αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό. Έτσι λοιπόν ζητώ τη συγχώρεση σας για ότι θα διαβάσετε παρακάτω και αντάμα ζητώ και την υπομονή σας. Αν θέλετε όμως να αποφύγετε την αλήθεια, που πιθανόν να αντιμετωπίσετε και τη λυρική προσέγγιση που από ένα σημείο και μετά δεν ημπορώ να αποφύγω να δώσω, σας προτείνω σ αυτό το σημείο να σταματήσετε την ανάγνωση.
   Αγαπηταί αναγνόσται, εσείς που καταδέχεστε να διαβάσετε το κείμενο αυτό σας ευχαριστώ. Χωρίς να διατίθεμαι πλέον να  αναλύσω τας καταστάσεις των τελευταίων ημερών αφού κιόλας άλλοι έχουν φροντίσει να γράψουν τόσα πολλά που καθιστούν τον δικό μου σχολιασμό αναίτιο και περιττό, θα σας πω δυο λόγια από την καρδιά μου και άμα θέλετε συμμεριστείτε τα. Δεν έχω κάτι το πολύ σπουδαίο να σας πω, ούτε κι έχω κάτι που δεν γνωρίζετε από πρωτύτερα. Θέλω μόνο να βγάλω από μέσα μου αυτό το σκοτάδι, αυτή την κλειδωμένη εικόνα τη πατρίδας που σαπίζει στα υπόγεια του μυαλού.

   Κατ’ αρχάς θεωρώ καθήκον μου να σας γράψω δυο λόγια για εμάς που ζούμε εδώ στην ξενιτιά μακριά από την γνώριμη βουή της γειτονιάς μας και πέρα από τις αγαπημένες μας θάλασσές. Αχ Ελλάδα ξέχασες τα παιδιά σου μα αυτά σ’ αγαπούν ότι και να τους κάνεις. Όχι δεν μιλώ δια τον εαυτό μου μα δια τους υπολοίπους που σκόρπισαν σαν τους ανέμους πάνω στον κόσμο τούτο γιατί η πατρίδα δεν ημπορούσε να τους σηκώσει στις πλάτες της. Κακιά η ζωή στην μπαρμπαριά. Τι να τα κάνεις τα μετάξια και τις λιρέτες όταν είσαι μακριά από κει που πρέπει να ‘σαι; Ελλάδα εμείς έξω για σένα δουλεύουμε και σε σκεπτόμαστε ακόμα κι όταν έχεις γυρίσει την πλάτη σου προς εμάς. Ούτε να ψηφίσουμε στας εκλογάς και στο δημοψήφισμα δεν μας αφήσανε. Να σε καλά πατρίδα, οι ρωμιοί σ’ όλες τις γωνιές του κόσμου σε θυμούνται και στο κάλεσμα σου της ανάγκης, αν έρθει ποτέ μέρα τέτοια κατάπτυστη, πολλοί θα ‘ναι αυτοί που θα τρέξουν πίσω να σε συνδράμουν.

   Αφού έκανα το καθήκον μου και μίλησα λίγο για την ομογένεια μπορώ πλέον να γράψω ότι τόσο καιρό θέλω. Θέλω να θυμίσω εδώ τους στοίχους του Ξυλούρη «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές, την πρώτη μέρα ... Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, μοιράσαν δώρα οι οχτροί κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά, την πέμπτη μέρα. Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, κρατούσαν δίκιο οι οχτροί κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια, σαν κάθε μέρα.» Σας θυμίζει κάτι; Όλη η εποχή της μεταπολιτεύσεως σε ένα άσμα. Χίλιαι εθνικαί ποιηταί καλύτερα δεν θα ημπορούσαν να το διατυπώσουν. Οι Έλληνες ξεχωρίζανε και συνεχίζουν να ξεχωρίζουν για ηγέτες ανθρώπους φαιδρούς, που στερούνται τας απαραίτητας μορφώσεις και προϋποθέσεις δια να οδηγήσουν ένα πρώην ένδοξο έθνος.

   Κοράκια, σμήνος τρανό, έβαλαν καρτέρι στα στενά του Βοσπόρου και φόνευσαν το λύκο. Γεράκια πήρανε τα σκήπτρα και τις κορώνες αυτού και θρονιάστηκαν σε ξένους θρόνους ονομάζοντας τους εαυτούς τους δεσποτάδες. Τα γεράκια ανάλογα με τους καιρούς μια πηγαίνανε με τα κουτάβια του λύκου που μεγαλώνανε κάτω από την επιτήρηση των κοράκων κι άλλοτε με τους κόρακες. Και τώρα στις φωλιές τους επιζούν στα βουνά. Αυτά που αποκαλούν άγια χρυσωμένα με ματωμένο χρυσό που κληρονομήσαν. Όρνεα κατέλαβαν στο Σύνταγμα την αετοφωλιά και παριστάνουν τον αετό για να φοβίσουν τα αηδόνια που γλυκολαλούν ό,τι σοφιστεία τα ταΐζουν. Η σκέψη πλέον δεν είναι κάτι το αυτονόητο κάτι το αναγκαίο, ζώα παντού. Η Ελλάς ένα μεγάλο θηριοτροφείο όπου ο θηριοδαμαστής πέθανε πριν αιώνες. Στην αστική την ζούγκλα ο καθένας επιβιώνει σαν παράσιτο που βοσκά τις γνωριμίες του, πίνοντας το αίμα των άλλων παραπονούμενος όταν πλέον το αίμα στερέψει.
   Μια σημαία που γεννήθηκε μέσα στο αίμα, στράγγισέ για να μείνει το γαλανόλευκο ξεχνώντας την Ιωνία στην Ανατολή, την Κύπρο την Βόρια Ήπειρο και την Θράκη. Μα ευτυχώς που τα ξέχασε και πάνω απ’ όλα την Πόλη. Ευτυχώς γιατί θα τα είχαμε καταστρέψει σαν την Αθήνα. Ντροπή των Ελλήνων η γενιά αυτή η βιβλική που χώρεσε τον Πύργο της Βαβέλ σ’ ένα κοινοβούλιο και τα Σόδομα και τα Γόμορρα σε μια κοινωνία. Αν βγάζετε νόημα στον κόσμο που ζούμε όπως τον καταντήσατε χάρισμα σας. Κάποιοι θα ζούμε στις μνήμες της ιστορίας και θα κάνουμε το ηθικό και το σωστό όσο διεφθαρμένοι και να γίνετε, όσο κι αν γιγαντώνεστε. «Ήταν ένα όμορφο βασίλειο και όλοι ζούσαν αρμονικά, ώσπου μια μάγισσα δηλητηρίασε το πηγάδι κι όλος ο λαός τρελάθηκε. Μόνο ο βασιλέας δεν είχε πιει και πλέον τον θεωρούσαν τρελό.» Δηλαδή αν τρελαθούμε κι οι υπόλοιποι θα γίνουμε αρμονική κοινωνία; Εδώ για ένα δημοψήφισμα κοντέψαμε ν’ αρχίσουμε εμφύλιο. «Έλληνες να ντουφεκάνε Έλληνες;»

   «Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε. Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε.» Αυτό έφαγε και μαράζωσε μια άλλοτε αξιοπρεπή χώρα.

~Δημοσθένης Νικολακόπουλος.

Μερικές Σκέψεις για την Συνέντευξη του Πρωθυπουργού

Πολλά και διάφορα ειπώθηκαν στην συνέντευξη Τσίπρα, η οποία θύμιζε σαν σκηνικό την αντίστοιχη του προκατόχου του, Σαμαρά. Δύο δημοσιογράφοι θέτουν ερωτήσεις- όχι ιδιαίτερα δύσκολες ή εριστικές, απλά τις αναμενόμενες για την περίσταση- και ο πρωθυπουργός μέσα σε ένα ήσυχο κλίμα έχει την δυνατότητα να δώσει με άνεση τις απαντήσεις του. Από την συγκεκριμένη συνέντευξη αξίζει να δοθεί προσοχή σε κάποια σημεία, καθότι προκαλούν αίσθηση. Ο πρωθυπουργός υπεστήριξε πως η Σύνοδος Κορυφής έλαβε χώρα σε εχθρικό κλίμα και ότι τέθηκε δίλημμα συμφωνίας με τους δοσμένους όρους άνευ αντιρρήσεων ή άτακτης χρεοκοπίας και εξόδου της χώρας από το ευρώ. Για τα σενάρια περί δραχμής δήλωσε ότι δεν υπάρχει κάποιο "plan b" προς την συγκεκριμένη κατεύθυνση, υποστηρίζοντας ότι πιθανή υποτίμηση θα οδηγούσε σε... νέο μνημόνιο. Ακολουθώντας μια ρητορική που θύμιζε πολύ τον Γιώργο Παπανδρέου, είπε πως ναι μεν αναλαμβάνει τις ευθύνες για ένα επαχθές κείμενο, το τρίτο μνημόνιο, αλλά σώζει την χώρα από την καταστροφή, σύμφωνα με τον ίδιο. Περηφανεύτηκε ότι δεν θα κάνει λόγο περί "success story", όπως οι προηγούμενοι". Ακόμη, προχώρησε σε νύξεις για την εσωκομματική πειθαρχία στον ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας για ώρα ευθύνης, και για τον πρώην Υπουργό Οικονομικών, Γιάννη Βαρουφάκη, λέγοντας ότι, παρά την εκτίμησή του προς αυτόν, οι καλοί οικονομολόγοι δεν σημαίνει πως είναι και καλοί πολιτικοί. Αρνήθηκε τα σενάρια, τέλος, περί οικουμενικής κυβέρνησης και τόνισε τις καλές- όπως τις χαρακτήρισε, σχέσεις με τον αρχηγό του συγκυβερνώντος κόμματος, Πάνο Καμμένο. Εν, μέρει, φάνηκε να συμμερίζεται την άποψη του τελευταίου περί πραξικοπήματος εις βάρος της κυβέρνησης. Παράλληλα, αναφέρθηκε στο ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών. Ομολογουμένως, υπάρχουν αρκετές αντιφάσεις σε αυτήν την τοποθέτηση. Από την μια δηλώνει ότι διαπραγματεύτηκε και πολέμησε για να ρίξει " βαθιά τον σπόρο της αξιοπρέπειας" στην Ευρώπη. Πώς όμως γίνεται αυτό όταν παίρνει η κυβέρνηση αυτούσιες τις προτάσεις της Συνόδου, οι οποίες είναι πολύ πιο σκληρές από αυτές για τις οποίες πήρε την εξουσία από την προηγούμενη συγκυβέρνηση; Διαπραγμάτευση σημαίνει ότι όλες οι πλευρές μετακινούνται: εδώ, ωστόσο, είδαμε την πλήρη επικράτηση της μιας πλευράς και την ελληνική να αποδέχεται τα πάντα. Μάλιστα, για να χρυσωθεί το χάπι των σκληρών μέτρων που θα ψηφιστούν απόψε τα μεσάνυχτα, θέτει το παπανδρεϊκό δίλημμα "μνημόνιο ή καταστροφή".Φυσικά, δεν παρέλειψε να προσθέσει και μια πινελιά άρνησης στα λόγια με αναφορές σε "αναγκαίες" ιδεολογικές παρεκκλίσεις στο όνομα της υπάρχουσας συγκυρίας, κάτι που έχει ακουστεί στην Ελλάδα ουκ ολίγες φορές. Προχωρώντας, προκύπτουν και άλλες παράξενες παραδοχές. Όλον αυτόν τον καιρό αφηνόταν να δημιουργείται στον κόσμο η εντύπωση ότι υπήρχε πρόβλεψη για εναλλακτικό σχέδιο σε περίπτωση που οι όροι για συμφωνία-μνημόνιο ήταν βάρβαροι. Ωστόσο, ο Τσίπρας κατακρίνει στην συνέντευξή του - εμμέσως, πλην σαφώς- τον Βαρουφάκη, την "Αριστερή πλατφόρμα" και τους εσωκομματικούς διαφωνούντες. Ύστερα από την αποκάλυψη του πρώην υπουργού για επεξεργασία σχεδίου σε περίπτωση επαναφοράς σε εθνικό νόμισμα και με δεδομένη την σχεδόν δραχμολαγνική στάση της Αριστερής Πλατφόρμας του Λαφαζάνη, φαίνεται ότι ποτέ δεν υπήρχε κάποιο εναλλακτικό σχέδιο για τον Τσίπρα. Φυσικά, δεν υποστηρίζουμε ότι η στροφή στην δραχμή ως αυτοσκοπός αποτελεί πανάκεια για το σύνολο των Ελλήνων πολιτών, καθώς εξυπηρετεί μέρος μεγαλοκεφαλαιούχων που θα ευνοούνταν στις εξαγωγές προϊόντων με ένα υποτιμημένο νόμισμα. Απλώς τονίζουμε ότι και αυτές οι απόψεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ δεν θεωρούνταν αποδεκτές από την ηγεσία εξ αρχής. Συνεπώς, υπήρξε χρονοκαθυστέρηση τέτοια, ώστε ο πληθυσμός να αποδεχθεί τα επαχθή μέτρα του τρίτου μνημονίου σε καθεστώς πανικού: η δήλωση του Βαρουφάκη ότι "εκτελούσε εντολές του πρωθυπουργού στις διαπραγματεύσεις" δημιουργεί μια τέτοια υπόνοια. Αυτό το πράγμα που θα εξασφάλιζε ένα άλλοθι για την συνέχεια της κυβερνητικής πορείας του ΣΥΡΙΖΑ παρά την διάψευση των προσδοκιών που είχε δημιουργήσει σε μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται η αποδοχή της άποψης περί "πραξικοπήματος", παρότι η κυβέρνηση βρίσκεται στην θέση της. Όλων η προσοχή είναι στραμμένη στην αποψινή ψηφοφορία. Και όλοι θα θυμούνται τα "ναι" και τα "όχι", μέσα και έξω από το Κοινοβούλιο. Η Ιστορία γράφει με μελάνι που δεν ξεγράφει, όπως και αν απολογηθεί κανείς εκ των υστέρων. Κλείνουμε λέγοντας αυτό το απλό: το ότι κάποιοι περηφανεύονταν για "success story" με ανεργία στο 27% στον γενικό πληθυσμό και 60% στους νέους δεν δίνει το δικαίωμα σε κανέναν να νιώθει περήφανος για το δικό του "fake story" απέναντι σε εκατομμύρια ανθρώπους και στην καπήλευση συνθημάτων και ιδανικών που δεν τα πιστεύει.

~Οδυσσέας Διαμάντης 

Ανατροπές και βεβαιότητες

Μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα οι εξελίξεις τρέχουν με ρυθμούς ιλιγγιώδεις. Η ελληνική κυβέρνηση είχε θέσει ως νέα πρότασή της ένα σύνολο μέτρων 53,5 δις που όχι μόνο αντιφάσκουν πλήρως με τις διακηρύξεις της, αλλά και προκαλούν αίσθηση για την δριμύτητα και την βαθιά τους επέμβαση στον κρατικό προϋπολογισμό, τις συντάξεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις υποδομές, τις ένοπλες δυνάμεις, την φορολογία, το εργασιακό καθεστώς και όχι μόνο. Όμως, ακόμη και αυτά φαίνεται να πηγαίνουν περίπατο. Όλα όσα γνωρίζουμε κάθε μέρα ανατρέπονται.

Στα πλαίσια των συγκρούσεων μεταξύ των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων της Γερμανίας από την μια και από την άλλη χωρών όπως της Γαλλίας, της Ιταλίας και -παρασκηνιακά- της Αμερικής, οι εντάσεις οξύνονται. Εδώ και ώρες η γερμανική πλευρά, δια στόματος Σόιμπλε και του non-paper του γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών, εκφράζει την άποψη ότι θα ήταν επιθυμητή μια πενταετής έξοδος της Ελλάδος από την Ευρωζώνη. Παράλληλα, η διαφοροποίηση 17 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στην ψηφοφορία για την παραχώρηση "διαπραγματευτικής ισχύος" στην κυβέρνηση για την τρίτη συμφωνία-μνημόνιο δημιουργεί τριγμούς στο πολιτικό σκηνικό. Προωθείται σειρά αλλαγών στην σύνθεσή της κυβέρνησης, με ορισμένα σενάρια να προβλέπουν ίσως και εκλογές σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Ρευστότητα στις τράπεζες θα υπάρχει μέχρι την άλλη Δευτέρα το βράδυ.

Είναι δύσκολο να ξέρουμε την ακριβή έκβαση της διαπραγμάτευσης στις Βρυξέλλες. Ωστόσο, για κάποια πράγματα μπορούμε να είμαστε απολύτως βέβαιοι. Είτε η πρόταση της κυβέρνησης γίνει δεκτή είτε περάσουν οι νέες απαιτήσεις της πολιτικής υπαλληλίας των γερμανικών οικονομικών συμφερόντων είτε ακόμη και αν ισχύσει το σενάριο του "GREXIT", τα σπασμένα θα τα πληρώσουν οι Έλληνες πολίτες.Οι προτάσεις της κυβέρνησης δημιουργούν ένα σκηνικό όπου ο πληθυσμός θα ζήσει χειρότερα από ό,τι πριν πενήντα χρόνια: όποιος διαβάσει την πρωτότυπη πρόταση στην αγγλική και την ελληνική της μετάφραση σε αυτό το συμπέρασμα θα οδηγηθεί. Στο δεύτερο σενάριο η Ελλάδα θα μετατραπεί σε οικονομικό προτεκτοράτο, ένα Μεξικό εντός ΕΕ, του οποίου η δημόσια περιουσία θα αξιοποιείται από ταμείο με έδρα το Λουξεμβούργο. Τέλος, αν η χώρα διωχθεί- προσέξτε, όχι να αποφασίσει με σχέδιο να φύγει- από την Ευρωζώνη και την ΕΕ, μεταφερόμαστε σε καθεστώς Ψωροκώσταινας. Τότε θα αναφερόμαστε σε μια προοπτική όπου η ελληνική κυβέρνηση ούτε μπορεί να την στηρίξει με ένα κάποιο σχεδιασμό ούτε διαθέτει κάποιον κόσμο διαπαιδαγωγημένο στην ιδέα ότι μπορεί η χώρα - έστω πολύ δύσκολα- να προσπαθήσει να σταθεί στα πόδια της με τις όποιες δικές της δυνάμεις. Λείπει δηλαδή και ο αντικειμενικός παράγων και ο υποκειμενικός. 

Πάντως, ό,τι και αν τελικά γίνει, είναι σίγουρο ότι όλα αυτά τα γεγονότα και οι κινήσεις θα αποτελέσουν για τον πολιτικό χώρο που η κυβέρνηση υποτίθεται- εντός πολλών εισαγωγικών- ότι εκπροσωπεί ένα τεράστιο πλήγμα και δυσφήμιση. Αυτό το γεγονός θα συνδυαστεί με μια συντηρητική πολιτική στροφή μεγάλου μέρους του πληθυσμού, ο οποίος θα υποστεί στο σύνολό του όλες τις σκληρές συνέπειες της ευρωκομμουνιστικής ουτοπίας και της δημιουργικής ασάφειας. Πιθανόν, βέβαια, να συνεχιστεί η προπαγάνδα "όποιος δεν είναι μαζί μας είναι με την Δεξιά": ωστόσο, η ίδια η αντικειμενική πραγματικότητα ισοπεδώνει τις σοφιστείες. 

Ο μόνος δρόμος που είναι απολύτως αβέβαιος- πράγμα ίσως ελπιδοφόρο, θεωρούμε, μέσα στην θανατερή βεβαιότητα- είναι ένας δρόμος ουσιαστικής ρήξης με το υπάρχον καθεστώς εντός και εκτός Ελλάδος. Ο δρόμος αυτός απαιτεί την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στην εξουσία, με κεντρικό έλεγχο της οικονομίας. Δεν είναι σίγουρος καθόλου και έχει και πολύ βάσανο εξ ορισμού. Αλλά, όπως προείπαμε, κανένα σενάριο από τα άμεσα προτεινόμενα δεν είναι στρωμένο με ροδοπέταλα. Διαλέγετε και παίρνετε.

~Οδυσσέας Διαμάντης 

“Money Wars – Europe Strikes Back”

   Μετά από την επικράτηση του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου, η Ελληνική κυβέρνηση σημείωσε μια μεγάλη νίκη, ίσως με ανεξίτηλο μελάνι, στο τεφτέρι της σύγχρονης ιστορίας μιας αρχαίας χώρας. Το «ΟΧΙ» αυτό είναι μία ακόμα δήλωση, αν θέλετε, του ελληνικού λαού ότι ποτέ δεν θα υποταχθεί.
   Κανείς δεν ξέρει όμως το «ΟΧΙ» αυτό και η τάση μας να παραμένουμε ανυπότακτοι, αν είναι αντικείμενα που βοηθούν μέσα σε αυτούς τους απίστευτα δύσκολους καιρούς. Μετά την βροντερή ετυμηγορία του ελληνικού λαού λοιπόν οι τράπεζες παραμένουν κλειστές και η χώρα κινήται με δυσκολία προσπαθώντας να πλεύσει επιτυχώς μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης. Ο «αγονάτιστος» ελληνικός λαός βρίσκεται είδη μπρούμητα εμπρός στην Ευροσύγκλητο εκλιπαρώντας για ύδωρ. Η Ευροαυτοκρατορία κοιτάζει από το θρόνο της ΕΚΤ και οι συγκλητικοί του βορά μιλούν ανοιχτά για την αντιπάθεια την οποία τρέφουν για μια χώρα που στέκεται στις πύλες του Άδη. Τι πιθανότητες έχουμε πλέον να σωθούμε τώρα που σώσαμε την υπόληψη μας με το βροντερό «ΟΧΙ»; Μήπως σώζοντας την υπόληψη μας για να κρύψουμε την ντροπή μιας χρόνια διεφθαρμένης Ελλάδος αυτοκτονήσαμε;
   Η Ευρώπη χτυπά με μανία την Ελλάδα που παράκουσε τους κανόνες της και αντιστάθηκε δίνοντας βήμα στου υπόλοιπους χρεωμένους να ξεσηκωθούν. Οι Έλληνες ακόμα αναζητούν μονάχα το εύκολο κρατικό χρήμα που είχαν, αρνούνται να πληρώσουν για μια δανεική πλούσια ζωή την οποία απόλαυσαν και τελικά φαίνεται να έρχονται αντιμέτωποι με τις πράξεις του παρελθόντος. Αρνούνται να πληρώσουν με αίμα την καλοπέραση, αυτή την συμφωνία με τον διάβολο της καλοπέρασης και των πολλών προσώπων που για ναό του έχει αυτό το κοινοβούλιο της διαφθοράς. Εδώ φτάνουμε στο εύλογο ερώτημα: φταίνε αυτοί που μας δάνειζαν ή εμείς που δανειζόμασταν; Είναι δυνατόν από την μία να προσπαθούμε μεταπάθους να αποδείξουμε ότι είμαστε ένας λαός εξαπατημένων ηλιθίων κι από την άλλη να παρακαλούμε για περισσότερο δανεικό χρήμα τους ανθρώπους που οι ίδιοι κατηγορούμε για τοκογλύφους; Προσπαθούμε οι ίδιοι να αποδείξουμε ότι αυτό το σπουδαίο πείραμα που άρχισε από την Αθήνα του Κλεισθένη και λέγεται «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»  απέτυχε, διότι αυτό σημαίνει το επιχείρημα ότι ένας ολάκερος λαός δεν ήξερε τι έκανε και ποιους εξέλεγε.
   Το σφυρί της Ευρώπης πέφτει με φόρα να βάλει πάλι μέσα το καρφί που πήγε να βγει απ’ την σανίδα. Οι ευρωπαίοι σαν σοβιετικοί του 1942 φωνάζουν «not a step back» και η εγχώρια μετάφραση είναι «είμαστε έτοιμοι να υποχωρήσουμε». Στρουθοκαμηλίζουμε κύριοι, στρουθοκαμηλίζουμε μπρος σε μια αλήθεια ευρωπαϊκή, μια αλήθεια που έρχεται να μας συντρίψει όσο εμείς κρύβοντας το κεφάλι στην άμμο νομίζουμε πως είμαστε ασφαλείς. Πως είναι δυνατόν μια αυτοκρατορία να αφήσει μία επαρχεία της να εξεγερθεί ατιμώρητη για το έγκλημα της απέναντί στο στέμμα; Δεν είναι μέσα στα πλαίσια της κοινής λογικής πως αν αυτό επιτραπεί τότε κι άλλοι θα σηκώσουν το δικό τους μπαϊράκι; Γιατί παριστάνουμε τους αόμματους μπροστά από οφθαλμίατρους; Ακούνε τι λέμε και βλέπουνε τι κάνουμε, όπως ακριβώς τους εξετάζουμε και τους παρατηρούμε το κάνουν κι αυτοί. Δεν είναι δυνατόν σώφρονες άνθρωποι να νομίζουμε ότι θα εκβιάσουμε τόσα εκατομμύρια κόσμο. Και ναι, ακούω το επιχείρημα ότι και μερίδα των πολιτών της Ευρώπης δεν αρέσκεται να μας βλέπει να εξαθλιωνόμαστε, μα οι κυβερνήσεις που εξελέγχθηκαν από τις πλειοψηφίες αποφασίζουν και το επιχείρημα αυτό βασίζεται σε πολλές μειονότητες που βρίσκονται ανίσχυρες.
   Το μήνυμα μου δεν είναι ένα μήνυμα διχόνοιας, είναι ένα μήνυμα ομόνοιας. Προσεύχομαι όλοι μαζί να καταφέρουμε με σύνεση να κοιτάξουμε τον ορίζοντα και να βρούμε την σωστή πορεία. Εύχομαι να βγούμε από αυτές τις δύσκολες εποχές αν όχι ισχυρότεροι τουλάχιστον σοφότεροι.

~Δημοσθένης Νικολακόπουλος.

ΤΟ "ΟΧΙ" ΤΟΥ 2015

Ύστερα από το κονταροχτύπημα του "ΝΑΙ" και του "ΟΧΙ", προέκυψε χτες επί των εγκύρων ψηφοδελτίων αποτέλεσμα 38,69% και 61,31% αντίστοιχα. Στα άκυρα και τα λευκά καταγράφηκε αύξηση επί των ψηφισάντων σε σχέση με το Γενάρη 2015, που ως άθροισμα έχουν ποσοστό 5,80% από 2,36% στις βουλευτικές εκλογές που έγιναν πριν από έξι μήνες. Η αποχή στα 19.159 εκλογικά τμήματα της χώρας η αποχή αυξήθηκε σε 37,50% από 36,38% που ήταν στις εκλογές του Γενάρη 2015. Στο συγκεκριμένο δημοψήφισμα επί της ουσίας υπήρξαν τρεις τοποθετήσεις-προτάσεις, παρά το δίλημμα του "ΝΑΙ" ή "ΟΧΙ". Τα αποτελέσματα είναι αρκετά σαφή. Το κυβερνητικό- με την συνδρομή της ακροδεξιάς- "ΟΧΙ" επικράτησε πανηγυρικά του "ΝΑΙ" της αντιπολίτευσης των λεγόμενων "παλαιών κομμάτων" και του "ΠΟΤΑΜΙΟΥ". Παράλληλα η πρόταση αμφισβήτησης και ακύρωσης του ερωτήματος με τον τρόπο που είχε τεθεί από το Κομμουνιστικό Κόμμα- με άκυρο/λευκό ή αποχή- φάνηκε πως άντεξε και δεν εκμηδενίστηκε από την επικοινωνιακή καταιγίδα των τελευταίων ημερών. Σίγουρα, ο πρωθυπουργός και ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να πανηγυρίσουν: παρά το κλίμα που επικρατούσε στον ελληνικό τύπου και τα ΜΜΕ, το "ΟΧΙ" πέρασε μπροστά με διαφορά, δίνοντάς του έναν αέρα νικητή και δημιουργώντας σειρά διαδικασιών στο στρατόπεδο του "ΝΑΙ", το οποίο μπήκε από χτες κιόλας σε περίοδο αναδιοργάνωσης και αλλαγών προσώπων. Ο καθένας θα μπορούσε να προσυπογράψει όλα τα παραπάνω. Εδώ τίθεται το ερώτημα: μπορούν οι υποστηρικτές του "ΟΧΙ" να πανηγυρίσουν; Η πρόταση για την οποία κλήθηκε ο λαός να ψηφίσει έχει αποσυρθεί και πλέον η όποια συζήτηση γίνεται επί των προτάσεων Γιούνκερ, με τις οποίες η ελληνική πλευρά συμφωνεί σχεδόν απόλυτα, και που κοστολογούνται για τους πολίτες στα 8 δισεκατομμύρια ευρώ επαχθών μέτρων. Παράλληλα, οι διαδικασίες διαπραγματεύσεων είναι ανοιχτές και η πρόταση της κυβέρνησης για τρίτη συμφωνία-μνημόνιο 29,5 δισεκατομμυρίων τίθεται προς συζήτηση, με ό,τι συνεπάγονται οι δεσμεύσεις προς αυτήν. Παρά την εντύπωση και την ελπίδα που ίσως έτρεφε μια μερίδα οπαδών του "ΟΧΙ" για πιθανότητα ρήξης με την ΕΕ, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να συμβαίνει. Ούτως ή άλλως, η κυβέρνηση τόνιζε σε όλους τους τόνους ότι δεν επεδίωκε κάτι τέτοιο ήδη από τον Φλεβάρη. Επιπλέον, δεν τίθεται καν ζήτημα να μην υποστεί ο ελληνικός πληθυσμός νέα μέτρα λιτότητας, όπως και τα προηγούμενα πέντε χρόνια: η πρόταση που η ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται περιλαμβάνει και σκληρά μέτρα και δυσθεώρητα ποσά σε σχέση με το παρελθόν, τα οποία πλήττουν τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και ό,τι έχει απομείνει από την λεγόμενη μεσαία τάξη, παρά τις αντίθετες δηλώσεις εκ μέρους της κυβέρνησης. Ακόμη, η παραίτηση -κατά την επιταγή των θεσμών- του υπουργού οικονομικών δείχνει σε επίπεδο εικόνας μια στάση υποτέλειας και συσκοτισμού της κατάστασης. Είναι κάπως ρηχό να λέει κανείς ότι ένα άτομο κολλάει μια ολόκληρη διαδικασία διαπραγμάτευσης και συσχετισμούς σε πανευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο και ότι πρέπει να "φύγει για να κυλήσουν όλα ομαλά": απομακρύνει τον πολύ κόσμο από την προσεκτική ανάλυση της υπάρχουσας κατάστασης σε μία λογική παρέλασης προσώπων δίχως κοινωνικές αναφορές και πολιτικές στοχεύσεις. Η πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα με τέτοιες ανακοινώσεις και αναλύσεις παραπέμπει περισσότερο σε πασαρέλα. Θεωρούμε ότι όποιος επεδίωξε να εκφράσει ρήξη μέσω του "ΟΧΙ" στο συγκεκριμένο δημοψήφισμα ότι έπεσε θύμα υφαρπαγής ψήφου: αρνούμενος μεν την πρόταση των θεσμών/τρόικας έδωσε στην συγκυβέρνηση την δυνατότητα να μεταφράσει αυτήν την ψήφο σε αποδοχή των μέτρων που θα κληθεί να εφαρμόσει... με αριστερό πρόσημο. Τούτο το πράγμα μελλοντικά θα αποτελέσει πλήγμα για κάθε αριστερό, είτε στηρίζει είτε όχι την συγκεκριμένη κυβέρνηση. Αντί να θέσει και την τότε δικιά της πρόταση προς ψήφιση ή να τροποποιήσει το περιεχόμενο του δημοψηφίσματος, ώστε να ανταποκρίνεται στις τελευταίες εξελίξεις, άφησε μεγάλη μερίδα του κόσμου να συμβολοποιεί αυθαίρετα το "ΟΧΙ" σε "τέλος στα μνημόνια", καθιστώντας το φετίχ και κενολογία. Η πιθανή δημιουργία "διαπραγματευτικής ομάδας εθνικής ενότητας"- την στιγμή που γράφεται το κείμενο- με τα κόμματα που η κυβέρνηση λοιδορεί δεν φανερώνει κάποια διαφοροποίηση από το παρελθόν. Αντιθέτως, αποδομεί την ιδέα που είχαν κάποιοι για το περιεχόμενο του "ΟΧΙ". Μέσα στις επόμενες ημέρες αυτό θα καταστεί απολύτως ξεκάθαρο, εκτός απροόπτου. Η παραμονή στην ΕΕ και την Ευρωζώνη συνεπάγεται τα μέτρα. Και από την στιγμή που αυτό το πλαίσιο είναι αποδεκτό από την τωρινή κυβέρνηση, είναι αναπόφευκτο ότι θα λάβει τα μέτρα. Κάτι τέτοιο αποτελεί σίγουρα παραπλάνηση του κόσμου εκείνου που όντως δεν επιθυμούσε άλλο μνημόνιο. Ωστόσο, η ζωή δεν τελείωσε χτες και η ιστορία τραβάει προς τα μπρος, με ή χωρίς εμάς. Όποιος πραγματικά δεν δέχεται άλλο μνημόνιο θα συνεχίσει να τα πολεμάει και να τραβάει και εμπρός τον κόσμο επί παντός καιρού.

~Οδυσσέας Διαμάντης 

ΠΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ

Τώρα μπορεί ο καθένας μας ξεχωριστά να λέει ότι θέλει. Μπορεί κόμματα να σφάζονται στο κοινοβούλιο, πολίτες έξω από τράπεζες και μέσα σε καφενεία. Πατεράδες με παιδιά, και αδέρφια μ’ αδέρφια. Την Δευτέρα τίποτα πια δεν θα έχει σημασία, γιατί όλοι μαζί θα κληθούμε ασχέτως του αποτελέσματος να σηκώσουμε στις πλάτες μας το έθνος, την πατρίδα και τα σπίτια μας. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που επιβίωσε ότι καμία άλλη δεν έχει καταφέρει. Πολέμους, πραξικοπήματα, κατοχές, πείνα, αρρώστια. Και την Δευτέρα Ελλάδα θα υπάρχει και πάντα θα υπάρχει μέχρι και η τελευταία φλόγα ελληνισμού να σβήσει. Άσχετα με την κατάσταση της θα συνεχίσει να ζει. Ακόμα κι όταν πεθάνουμε και ακόμα και η σκόνη από τα κόκαλα μας χαθεί, ακόμα κι όταν τα ονόματα μας περάσουν στη λήθη, ακόμα και τότε η Ελλάς θα ζει.

Άσχετα με το τι θα γίνει όλοι θα ξεχάσουμε μαζί τις δυσκολίες και θα κοιτάξουμε μπροστά. Οι Έλληνες κάναμε δυστυχώς το εξής λάθος: Μάθαμε να ζούμε σαν Έλληνες και να γλεντάμε σαν Ρωμαίοι αντί να ζούμε σαν Ρωμαίοι και να γλεντάμε σαν Έλληνες. Πολλοί πολιτκοπροφήτες και σοφοί της στιγμής κατηγορούν τους «Νέρωνες» που αυτοί εκλέξανε και υπερασπίζονται μεταπάθους τον τελευταίο κάθε φορά μέχρι κι αυτός να «κάψει τη Ρώμη». Ο αντικατοπτρισμός μιας μιασμένης, διεφθαρμένης, κοινωνίας είναι οι ανάλογα προικισμένοι πολιτικοί.  Ποιος πραγματικά δεν θυμάται την ημέρα του ρουσφετιού, όπου η ψήφος δίνονταν σ’ αυτόν που θα έκανε τις μεγαλύτερες και περισσότερες χάρες; Δηλαδή ο καθένας δεν έψαχνε απλός κάποιον διεφθαρμένο αλλά τον περισσότερο από όλους τους άλλους. Για την νέα γενιά που υποστηρίζει ότι είναι αθώα ας θυμηθεί πως «αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα».

Όπως και να έχει πλέον, ότι έγινε έγινε. Την Δευτέρα όλα περασμένα ξεχασμένα για το καλό της πατρίδας. Στην Ευρώπη ή στην απομόνωση, όλοι μαζί. Τέλος πια στο διχασμό. Εμπρός για μια Ελλάδα νέα με νέους Έλληνες και στο ναι και στο όχι.

~Δημοσθένης Νικολακόπουλος.

Τάσεις αυτοκτονίας!

Όταν ανέφερα στην ιστοσελίδα Hashmag.gr (http://hashmag.gr/31411-ach-ke-na-cha-mia-prooptiki/), αμέσως μετά τις εκλογές της 25^ης Ιανουαρίου, πως προσωπικά δεν έβλεπα μπροστά μου κάποια ιδιαίτερη προοπτική να ανοίγεται, δεν φανταζόμουν, όπως και πολλοί Έλληνες νομίζω, τη συνέχεια που θα προέκυπτε. Όταν ακούσαμε για «αμοιβαία επωφελή λύση» από την πλευρά της νέας κυβέρνησης, έγινε πιστευτό ότι παρά τις διαφωνίες που θα υπήρχαν με τους εταίρους, θα βρισκόταν η λύση. Και τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, τη θεωρήθηκε ως επιβεβαίωση. Και ακριβώς επειδή από το συγκεκριμένο «μέτωπο» κρίνονται πολλά άλλα καθημερινά ζητήματα, υπήρξε γενικότερα η αίσθηση της… συνέχειας της καθημερινότητας προ εκλογών, έστω κι αν πολλοί συμπολίτες μας δε διανύουν την καλύτερη δυνατή κατάσταση.

Όλα αυτά, όμως, ξεπεράστηκαν από τις μετέπειτα εξελίξεις. Στους τρεις μήνες κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το ένα «στραπάτσο» μετά το άλλο έρχεται στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα να προκύπτουν κι άλλα ζητήματα, τα οποία έχουν συνθέσει ένα ενιαίο «μέτωπο» προβλημάτων για την κυβέρνηση, που ολοένα και γιγαντώνεται. Εκτός της οικονομικής κρίσης που γίνεται όλο και βαθύτερη, έχουν αναχθεί στην επικαιρότητα θέματα, όπως της μεταφοράς όλων των ταμειακών διαθέσιμων σε ενιαίο λογαριασμό στην Τράπεζα της Ελλάδος, με τους Δήμους να προβάλουν ήδη αντίδραση σε αυτή την έκδοση πράξης νομοθετικού περιεχομένου, καθώς η κίνηση αυτή ενδέχεται να παρουσιάσει πολλαπλές επιπτώσεις. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι πλησιάζει η μεγάλη τουριστική περίοδος του καλοκαιριού, στην οποία η ελληνική οικονομία στηρίζεται σε σημαντικό βαθμό. Αυτή η πιθανή συνέπεια, μπορεί να είναι αποτέλεσμα και της εκ νέου ανάδυσης του ζητήματος των παράτυπων μεταναστών, με τις περιοχές που τους υποδέχονται, να δείχνουν ανέτοιμες για τα πρόσφατα «τσουνάμι» που καταφθάνουν στην Ελλάδα. Το ζήτημα της Παιδείας και της Δημόσιας Τάξης ταυτόχρονα θίγονται επίσης, αν συνδυάσει κανείς την κατάληψη της πρυτανείας του ιστορικότερου ελληνικού Πανεπιστημίου, με την αδράνεια που υπήρξε από τις δυνάμεις ασφαλείας και το αρμόδιο υπουργείο.

Ένα πολυεπίπεδο πρόβλημα, δηλαδή, απέναντι στο οποίο η κυβέρνηση προς το παρόν αντιδρά, σαν να ήταν… αντιπολίτευση. Η συμπεριφορά των μελών της, και ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ, προκαλεί απορίες και δημιουργεί άσχημα σενάρια. Είναι τόσο άσχημη η κατάσταση, που αναγκαζόμαστε να προβαίνουμε σε πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, όπως την προαναφερθείσα μεταφορά των ταμειακών διαθεσίμων; Είναι δυνατόν να ακούμε την αρμόδια υπουργό μετανάστευσης να απαντά στα ερωτήματα για τους μετανάστες ότι «λιάζονται στις πλατείες» ή ότι «έρχονται» στην Ελλάδα και εξαφανίζονται; Θα μπορούσαμε να φανταστούμε πριν λίγα χρόνια, ότι ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως, θα ζητούσε δημόσια από τον πρωθυπουργό της χώρας τη «γραμμή» για να προβεί στις ανάλογες ενέργειες, αναφορικά με την κατάληψη ενός κτιρίου-συμβόλου της χώρας, και μάλιστα να μην έχει πάρει έως τώρα απάντηση; Για το κύριο θέμα της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους, η κυβέρνηση έχει κάθε δίκιο να απορεί με τη διάθεσή τους να υπογραφεί ένα νέο Μνημόνιο, από τη στιγμή που πριν το τέλος του 2015, δε θα το χρειαζόμασταν (λόγια των ίδιων των εταίρων και της προηγούμενης κυβέρνησης). Δεν είναι και το πιο επαινετικό για την ίδια, όμως, να φτάνουν στο σημείο να αποκαλέσουν «ερασιτέχνη» των ίδιο τον υπουργό Οικονομικών της χώρας.

Αυτό είναι και το πρώτο «βήμα» που πρέπει να κάνει και ο πρωθυπουργός, προκειμένου να προχωρήσει επί της ουσίας στο σκοπό του, που δεν είναι άλλος από την ανόρθωση της χώρας. Δεν είναι εύκολο κάτι τέτοιο, βέβαια, από τη στιγμή που έχει κάνει τις συγκεκριμένες εξαγγελίες του για το δημόσιο τομέα, αλλά για αρχή καλό θα ήταν να τελειώνει με τους «μαθητευόμενους μάγους». Γιατί δεν πιστεύω πως δεν υπάρχουν στο κόμμα του σοβαρά και ικανά άτομα. Το αποδεικνύει με τη στάση του απέναντι στο ποδόσφαιρο κυρίως (γιατί δεν έχει ιδιαίτερη λογική να πληρώσουν τα «σπασμένα» και τα υπόλοιπα αθλήματα), μέχρι σήμερα, και ο υφυπουργός Αθλητισμού, Σταύρος Κοντονής. Διαφορετικά, οι τάσεις αυτοκτονίας που παρουσιάζει η ελληνική κυβέρνηση αυτή τη στιγμή, δεν αγνοούνται από κανέναν, με τις συνέπειες να δείχνουν πως δεν έχουμε φτάσει ακόμη… πάτο. Κι ας ισχύει για αρκετούς συμπολίτες μας, πως δεν έχουν τίποτα να χάσουν…

                                                                                    ~Ραφαήλ Αλαγάς