Αλέξη, πρέπει να αντέξεις!

  «Ποτέ κανένας Έλληνας πρωθυπουργός στην σύγχρονη ελληνική ιστορία, δεν είχε τέτοια εξουσία», δήλωσε ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς. Και η φράση του αυτή, ισχύει μέχρι κεραίας. Ο Αλέξης Τσίπρας, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, έχει φροντίσει μέχρι σήμερα να συγκεντρώσει μία πολύ μεγάλη ισχύ που τον καθιστά απόλυτο άρχοντα για την χώρα του.

  Αρχικά, ήταν η ισχυρή εντολή που έλαβε στις 25 Ιανουαρίου, με τη συνεργασία με τους ΑΝ. ΕΛ. να είναι μάλλον δρομολογημένη. Το εξάμηνο που ακολούθησε τον έκανε ακόμη πιο ισχυρό, με κάτι τέτοιο να φαίνεται στο «ηχηρό» 60-40 του δημοψηφίσματος της 5^ης Ιουλίου. Και τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε με πόσο μεγάλη δύναμη πήγε στη Σύνοδο Κορυφής, προκειμένου να πετύχει την πολυπόθητη συμφωνία στις 12 Ιουλίου. Για πρώτη φορά στα… μνημονιακά χρόνια, Έλληνας πρωθυπουργός διαθέτει και τη στήριξη του μεγαλύτερου μέρους της αντιπολίτευσης, κάτι που απέβη όπως φαίνεται καταλυτικό για τη συμφωνία.

  Όλα αυτά, συνθέτουν ένα σκηνικό γύρω από το οποίο ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει πάρει πλέον σαφή εντολή να οδηγήσει… το καράβι μακριά από τα βράχια. Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι το έφερε μέχρι εκεί, πριν υπογραφεί η συμφωνία. Μπορεί ταυτόχρονα, να πει πως το μνημόνιο που υπέγραψε, παρ’ όλο που δεν το πιστεύει, δεν αποτελεί τη σωστή «συνταγή» για να το απομακρύνει από τα βράχια. Όλα αυτά έχουν μία σημαντική δόση αλήθειας, αλλά υφίσταται και μία σημαντική διαφορά. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι μόνος του. Ο ελληνικός λαός τον πιστεύει περισσότερο απ’ όσο πίστεψε οποιονδήποτε άλλο πολιτικό τα τελευταία πέντε χρόνια, για μία ολική αλλαγή αναφορικά με τις τύχες της χώρας, ενώ παράλληλα έχει τις πλάτες του υπόλοιπου συνταγματικού «τόξου».

 Κάτι τέτοιο, τον καταδεικνύει πλέον ως τον μοναδικό άνθρωπο που μπορεί να αντέξει τα μεγαλύτερα, πλέον, βάρη που έχει να αναλάβει. Και αυτό είναι το αρνητικό για τον ίδιο. Γιατί αν δεν τα αντέξει, μετά ποιον θα μπορεί να εμπιστευτούν σε τέτοιο βαθμό οι Έλληνες; Για όλους αυτούς τους λόγους, ο πρωθυπουργός τις τελευταίες μέρες έχει προχωρήσει σε αρκετές πράξεις που δείχνουν… πολιτική ενηλικίωση. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι «κοιμήθηκε» πιτσιρικάς στις καταλήψεις του ’90 και «ξύπνησε» πρωθυπουργός της χώρας και δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε τη διαφορά της μίας κατάστασης από την άλλη.

Αρχικά, αναγνώρισε δημόσια ότι δεν υπήρχε εναλλακτική λύση από την υπογραφή του νέου μνημονίου. Για το λόγο αυτό, ορθότατα επέλεξε να αψηφήσει τις φωνές της «αριστερής πλατφόρμας» και να προχωρήσει στο μονόδρομο, όπου έχει οδηγηθεί η χώρα από το… διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου στο Καστελλόριζο. Γιατί από τη στιγμή που μπήκαμε σε αυτόν, γυρισμός δεν υπάρχει. Επιπλέον, ο ίδιος και η αντιπολίτευση φαίνεται να κατανόησαν, ότι σε αυτό το μονοπάτι δεν μπορεί να προχωρήσει μόνος του, αλλά χρειάζεται στήριξη. Το εννόησε, άλλωστε, και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης στη Βουλή.

  Όλα αυτά, είναι «βήματα» προς ένα σωστό δρόμο που όμως θα έχει ακόμη περισσότερες δυσκολίες. Γνωρίζουμε πολύ καλά άπαντες, ότι η συμφωνία αυτή θα φέρει σε ακόμη δυσκολότερη θέση τους ήδη εξασθενημένους από την κρίση πολίτες. Είναι αρκετά ελπιδοφόρο, όμως, το ότι οι πολιτικοί αρχηγοί συνεννοήθηκαν σε μία τόσο κρίσιμη στιγμή και έδειξαν το σωστό παράδειγμα για τη συνέχεια. Διχασμένοι πολιτικοί, συνεπάγεται κι ένα διχασμένο λαό, με αποτέλεσμα η κρίση αυτή να μην φύγει ποτέ, χωρίς να αφορά μόνο το οικονομικό κομμάτι. Η πολιτική ενότητα, όμως, θα σημάνει αργά ή γρήγορα την ομόνοια στο κοινωνικό σύνολο, κάτι που θα καταστήσει ευκολότερο το έργο όλων μας, μέχρι την έξοδο από την οικονομική κρίση, ενώ ταυτόχρονα θα αποτελέσει αφετηρία για τη δημιουργία μίας άλλης Ελλάδας, πιο κοντά σε αυτό που έχουμε ονειρευτεί.

  Σε αυτή την κατεύθυνση θα βοηθούσε ακόμη περισσότερο η ειλικρίνεια απάντων, αρχικά προς τους εαυτούς μας κι έπειτα προς τους υπόλοιπους. Μοναδικός που μπορεί να δώσει το παράδειγμα και να πείσει, είναι ο πρωθυπουργός. Θα ήταν λυτρωτικό τόσο για τον ίδιο όσο και για το κοινό, να αναφερθεί στις μη εκπληρώσιμες υποσχέσεις που γνώριζε ότι έδινε στον προεκλογικό του αγώνα (μεταξύ αυτών και η έξοδος από το μνημόνιο), στην εξάμηνη διαπραγμάτευση χωρίς κάποιο συγκεκριμένο πλάνο, στον «αέρα» που δόθηκε σε τύπους σαν τον Βαρουφάκη, στη διχαστική απόφαση του δημοψηφίσματος και άλλα τρομερά λάθη που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.

Γι’ αυτό λέμε, ότι πλέον ο Αλέξης Τσίπρας έχει μία πολύ μεγάλη ευθύνη να σηκώσει στις πλάτες του. Ο ίδιος δήλωσε ότι είναι πρόθυμος. Αυτό δεν φτάνει, όμως. Πρέπει να τη σηκώσει, οφείλει επιτέλους να ανταποκριθεί στην πολύπλοκη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Γιατί αν απογοητεύσει κι αυτός τελικά την ελληνική κοινωνία, σε συνδυασμό με ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού κόσμου που, παρά τις μεταξύ τους διαφορές, έρχεται να τον στηρίξει, τι θα ακολουθήσει;

  ~Ραφαήλ Αλαγάς