ΤΑ ΠΕΡΙ ΕΛΛΑΔΟΣ

   Πραγματικά δεν αντέχω να σχολιάσω άλλο αυτή την ανούσια επικαιρότητα. Αισθάνομαι αϊδία και μόνο για όλα αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό. Έτσι λοιπόν ζητώ τη συγχώρεση σας για ότι θα διαβάσετε παρακάτω και αντάμα ζητώ και την υπομονή σας. Αν θέλετε όμως να αποφύγετε την αλήθεια, που πιθανόν να αντιμετωπίσετε και τη λυρική προσέγγιση που από ένα σημείο και μετά δεν ημπορώ να αποφύγω να δώσω, σας προτείνω σ αυτό το σημείο να σταματήσετε την ανάγνωση.
   Αγαπηταί αναγνόσται, εσείς που καταδέχεστε να διαβάσετε το κείμενο αυτό σας ευχαριστώ. Χωρίς να διατίθεμαι πλέον να  αναλύσω τας καταστάσεις των τελευταίων ημερών αφού κιόλας άλλοι έχουν φροντίσει να γράψουν τόσα πολλά που καθιστούν τον δικό μου σχολιασμό αναίτιο και περιττό, θα σας πω δυο λόγια από την καρδιά μου και άμα θέλετε συμμεριστείτε τα. Δεν έχω κάτι το πολύ σπουδαίο να σας πω, ούτε κι έχω κάτι που δεν γνωρίζετε από πρωτύτερα. Θέλω μόνο να βγάλω από μέσα μου αυτό το σκοτάδι, αυτή την κλειδωμένη εικόνα τη πατρίδας που σαπίζει στα υπόγεια του μυαλού.

   Κατ’ αρχάς θεωρώ καθήκον μου να σας γράψω δυο λόγια για εμάς που ζούμε εδώ στην ξενιτιά μακριά από την γνώριμη βουή της γειτονιάς μας και πέρα από τις αγαπημένες μας θάλασσές. Αχ Ελλάδα ξέχασες τα παιδιά σου μα αυτά σ’ αγαπούν ότι και να τους κάνεις. Όχι δεν μιλώ δια τον εαυτό μου μα δια τους υπολοίπους που σκόρπισαν σαν τους ανέμους πάνω στον κόσμο τούτο γιατί η πατρίδα δεν ημπορούσε να τους σηκώσει στις πλάτες της. Κακιά η ζωή στην μπαρμπαριά. Τι να τα κάνεις τα μετάξια και τις λιρέτες όταν είσαι μακριά από κει που πρέπει να ‘σαι; Ελλάδα εμείς έξω για σένα δουλεύουμε και σε σκεπτόμαστε ακόμα κι όταν έχεις γυρίσει την πλάτη σου προς εμάς. Ούτε να ψηφίσουμε στας εκλογάς και στο δημοψήφισμα δεν μας αφήσανε. Να σε καλά πατρίδα, οι ρωμιοί σ’ όλες τις γωνιές του κόσμου σε θυμούνται και στο κάλεσμα σου της ανάγκης, αν έρθει ποτέ μέρα τέτοια κατάπτυστη, πολλοί θα ‘ναι αυτοί που θα τρέξουν πίσω να σε συνδράμουν.

   Αφού έκανα το καθήκον μου και μίλησα λίγο για την ομογένεια μπορώ πλέον να γράψω ότι τόσο καιρό θέλω. Θέλω να θυμίσω εδώ τους στοίχους του Ξυλούρη «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές, την πρώτη μέρα ... Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, μοιράσαν δώρα οι οχτροί κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά, την πέμπτη μέρα. Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, κρατούσαν δίκιο οι οχτροί κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια, σαν κάθε μέρα.» Σας θυμίζει κάτι; Όλη η εποχή της μεταπολιτεύσεως σε ένα άσμα. Χίλιαι εθνικαί ποιηταί καλύτερα δεν θα ημπορούσαν να το διατυπώσουν. Οι Έλληνες ξεχωρίζανε και συνεχίζουν να ξεχωρίζουν για ηγέτες ανθρώπους φαιδρούς, που στερούνται τας απαραίτητας μορφώσεις και προϋποθέσεις δια να οδηγήσουν ένα πρώην ένδοξο έθνος.

   Κοράκια, σμήνος τρανό, έβαλαν καρτέρι στα στενά του Βοσπόρου και φόνευσαν το λύκο. Γεράκια πήρανε τα σκήπτρα και τις κορώνες αυτού και θρονιάστηκαν σε ξένους θρόνους ονομάζοντας τους εαυτούς τους δεσποτάδες. Τα γεράκια ανάλογα με τους καιρούς μια πηγαίνανε με τα κουτάβια του λύκου που μεγαλώνανε κάτω από την επιτήρηση των κοράκων κι άλλοτε με τους κόρακες. Και τώρα στις φωλιές τους επιζούν στα βουνά. Αυτά που αποκαλούν άγια χρυσωμένα με ματωμένο χρυσό που κληρονομήσαν. Όρνεα κατέλαβαν στο Σύνταγμα την αετοφωλιά και παριστάνουν τον αετό για να φοβίσουν τα αηδόνια που γλυκολαλούν ό,τι σοφιστεία τα ταΐζουν. Η σκέψη πλέον δεν είναι κάτι το αυτονόητο κάτι το αναγκαίο, ζώα παντού. Η Ελλάς ένα μεγάλο θηριοτροφείο όπου ο θηριοδαμαστής πέθανε πριν αιώνες. Στην αστική την ζούγκλα ο καθένας επιβιώνει σαν παράσιτο που βοσκά τις γνωριμίες του, πίνοντας το αίμα των άλλων παραπονούμενος όταν πλέον το αίμα στερέψει.
   Μια σημαία που γεννήθηκε μέσα στο αίμα, στράγγισέ για να μείνει το γαλανόλευκο ξεχνώντας την Ιωνία στην Ανατολή, την Κύπρο την Βόρια Ήπειρο και την Θράκη. Μα ευτυχώς που τα ξέχασε και πάνω απ’ όλα την Πόλη. Ευτυχώς γιατί θα τα είχαμε καταστρέψει σαν την Αθήνα. Ντροπή των Ελλήνων η γενιά αυτή η βιβλική που χώρεσε τον Πύργο της Βαβέλ σ’ ένα κοινοβούλιο και τα Σόδομα και τα Γόμορρα σε μια κοινωνία. Αν βγάζετε νόημα στον κόσμο που ζούμε όπως τον καταντήσατε χάρισμα σας. Κάποιοι θα ζούμε στις μνήμες της ιστορίας και θα κάνουμε το ηθικό και το σωστό όσο διεφθαρμένοι και να γίνετε, όσο κι αν γιγαντώνεστε. «Ήταν ένα όμορφο βασίλειο και όλοι ζούσαν αρμονικά, ώσπου μια μάγισσα δηλητηρίασε το πηγάδι κι όλος ο λαός τρελάθηκε. Μόνο ο βασιλέας δεν είχε πιει και πλέον τον θεωρούσαν τρελό.» Δηλαδή αν τρελαθούμε κι οι υπόλοιποι θα γίνουμε αρμονική κοινωνία; Εδώ για ένα δημοψήφισμα κοντέψαμε ν’ αρχίσουμε εμφύλιο. «Έλληνες να ντουφεκάνε Έλληνες;»

   «Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε. Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε.» Αυτό έφαγε και μαράζωσε μια άλλοτε αξιοπρεπή χώρα.

~Δημοσθένης Νικολακόπουλος.