“Money Wars – Europe Strikes Back”

   Μετά από την επικράτηση του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου, η Ελληνική κυβέρνηση σημείωσε μια μεγάλη νίκη, ίσως με ανεξίτηλο μελάνι, στο τεφτέρι της σύγχρονης ιστορίας μιας αρχαίας χώρας. Το «ΟΧΙ» αυτό είναι μία ακόμα δήλωση, αν θέλετε, του ελληνικού λαού ότι ποτέ δεν θα υποταχθεί.
   Κανείς δεν ξέρει όμως το «ΟΧΙ» αυτό και η τάση μας να παραμένουμε ανυπότακτοι, αν είναι αντικείμενα που βοηθούν μέσα σε αυτούς τους απίστευτα δύσκολους καιρούς. Μετά την βροντερή ετυμηγορία του ελληνικού λαού λοιπόν οι τράπεζες παραμένουν κλειστές και η χώρα κινήται με δυσκολία προσπαθώντας να πλεύσει επιτυχώς μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης. Ο «αγονάτιστος» ελληνικός λαός βρίσκεται είδη μπρούμητα εμπρός στην Ευροσύγκλητο εκλιπαρώντας για ύδωρ. Η Ευροαυτοκρατορία κοιτάζει από το θρόνο της ΕΚΤ και οι συγκλητικοί του βορά μιλούν ανοιχτά για την αντιπάθεια την οποία τρέφουν για μια χώρα που στέκεται στις πύλες του Άδη. Τι πιθανότητες έχουμε πλέον να σωθούμε τώρα που σώσαμε την υπόληψη μας με το βροντερό «ΟΧΙ»; Μήπως σώζοντας την υπόληψη μας για να κρύψουμε την ντροπή μιας χρόνια διεφθαρμένης Ελλάδος αυτοκτονήσαμε;
   Η Ευρώπη χτυπά με μανία την Ελλάδα που παράκουσε τους κανόνες της και αντιστάθηκε δίνοντας βήμα στου υπόλοιπους χρεωμένους να ξεσηκωθούν. Οι Έλληνες ακόμα αναζητούν μονάχα το εύκολο κρατικό χρήμα που είχαν, αρνούνται να πληρώσουν για μια δανεική πλούσια ζωή την οποία απόλαυσαν και τελικά φαίνεται να έρχονται αντιμέτωποι με τις πράξεις του παρελθόντος. Αρνούνται να πληρώσουν με αίμα την καλοπέραση, αυτή την συμφωνία με τον διάβολο της καλοπέρασης και των πολλών προσώπων που για ναό του έχει αυτό το κοινοβούλιο της διαφθοράς. Εδώ φτάνουμε στο εύλογο ερώτημα: φταίνε αυτοί που μας δάνειζαν ή εμείς που δανειζόμασταν; Είναι δυνατόν από την μία να προσπαθούμε μεταπάθους να αποδείξουμε ότι είμαστε ένας λαός εξαπατημένων ηλιθίων κι από την άλλη να παρακαλούμε για περισσότερο δανεικό χρήμα τους ανθρώπους που οι ίδιοι κατηγορούμε για τοκογλύφους; Προσπαθούμε οι ίδιοι να αποδείξουμε ότι αυτό το σπουδαίο πείραμα που άρχισε από την Αθήνα του Κλεισθένη και λέγεται «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»  απέτυχε, διότι αυτό σημαίνει το επιχείρημα ότι ένας ολάκερος λαός δεν ήξερε τι έκανε και ποιους εξέλεγε.
   Το σφυρί της Ευρώπης πέφτει με φόρα να βάλει πάλι μέσα το καρφί που πήγε να βγει απ’ την σανίδα. Οι ευρωπαίοι σαν σοβιετικοί του 1942 φωνάζουν «not a step back» και η εγχώρια μετάφραση είναι «είμαστε έτοιμοι να υποχωρήσουμε». Στρουθοκαμηλίζουμε κύριοι, στρουθοκαμηλίζουμε μπρος σε μια αλήθεια ευρωπαϊκή, μια αλήθεια που έρχεται να μας συντρίψει όσο εμείς κρύβοντας το κεφάλι στην άμμο νομίζουμε πως είμαστε ασφαλείς. Πως είναι δυνατόν μια αυτοκρατορία να αφήσει μία επαρχεία της να εξεγερθεί ατιμώρητη για το έγκλημα της απέναντί στο στέμμα; Δεν είναι μέσα στα πλαίσια της κοινής λογικής πως αν αυτό επιτραπεί τότε κι άλλοι θα σηκώσουν το δικό τους μπαϊράκι; Γιατί παριστάνουμε τους αόμματους μπροστά από οφθαλμίατρους; Ακούνε τι λέμε και βλέπουνε τι κάνουμε, όπως ακριβώς τους εξετάζουμε και τους παρατηρούμε το κάνουν κι αυτοί. Δεν είναι δυνατόν σώφρονες άνθρωποι να νομίζουμε ότι θα εκβιάσουμε τόσα εκατομμύρια κόσμο. Και ναι, ακούω το επιχείρημα ότι και μερίδα των πολιτών της Ευρώπης δεν αρέσκεται να μας βλέπει να εξαθλιωνόμαστε, μα οι κυβερνήσεις που εξελέγχθηκαν από τις πλειοψηφίες αποφασίζουν και το επιχείρημα αυτό βασίζεται σε πολλές μειονότητες που βρίσκονται ανίσχυρες.
   Το μήνυμα μου δεν είναι ένα μήνυμα διχόνοιας, είναι ένα μήνυμα ομόνοιας. Προσεύχομαι όλοι μαζί να καταφέρουμε με σύνεση να κοιτάξουμε τον ορίζοντα και να βρούμε την σωστή πορεία. Εύχομαι να βγούμε από αυτές τις δύσκολες εποχές αν όχι ισχυρότεροι τουλάχιστον σοφότεροι.

~Δημοσθένης Νικολακόπουλος.